Πηγή
ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ.WMV
Πηγή
Μιχάλης Βιολάρης ~ Το δελφινοκόριτσο
.
Πηγή
Το τρελοβαπορο - Δημητρης Λαγιος
.
↧
ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ, ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΟΚΟΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ
↧
ΘΡΙΑΜΒΟΣ! ΠΕΤΥΧΑ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 8ΜΗΝΟΥ ΣΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ ΜΟΥ!
.
Μπορεί τα τελευταία τριάντα σαράντα χρόνια το νοικοκυριό μου να ήταν διαρκώς ελλειμματικό με αποτέλεσμα να αναγκαζόμουν να δανείζομαι πανταχόθεν για να τα φέρω βόλτα αλλά επιτέλους τα κατάφερα. Αναγκάστηκα βέβαια να πουλήσω όλα τα ακίνητά μου, να πουλήσω και τα αγροτεμάχιά μου, τα πουλήσω και τα αυτοκίνητά μου, να πουλήσω και το ποδήλατό μου, να πουλήσω και τα παιδιά μου, να πουλήσω και την γυναίκα μου, να πουληθώ και ο ίδιος αλλά στο τέλος για πρώτη φορά τα κατάφερα να σημειώσω στο νοικοκυριό μου πρωτογενές πλεόνασμα 8μήνου Ιανουαρίου - Αυγούστου 2013! Πλήρωσα ακόμα και την ετήσια δόση μου του τριακονταετούς μου δανείου και στο τέλος μου περίσσεψαν και 3 λεπτά του Ευρώ. Μάλιστα, αυτό είναι πλεόνασμα κύριοι. Ποίος με πιάνει τώρα. Οδεύω ολοταχώς προς την ανάπτυξη του νοικοκυριού μου! Αμ, πώς;!
.↧
↧
“Ιερές μπίζνες” - Πάρτι με εικονικά πλαστά τιμολόγια από μοναστήρια και ιερείς
.
- Χιλιάδες πλαστά και εικονικά τιμολόγια με ονόματα ακόμα και κρατουμένων αποκάλυψε το ΣΔΟΕ - Ιερέας είχε εκδώσει εικονικά τιμολόγια αξίας 150.000 ευρώ για ανύπαρκτες συναλλαγές - Μονή Σίμωνος Πέτρας: Εμφάνισε εικονικό τιμολόγιο αξίας 600.000 ευρώ που είχε εκδοθεί στο όνομα φυλακισμένου
Δεκάδες μονές συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι των 5 δισ. ευρώ μαύρου χρήματος και παράνομων επιδοτήσεων με πλαστά παραστατικά. Σύμφωνα με δημοσίευμα του "Έθνους της Κυριακής", το παζλ των αποκαλύψεων του ΣΔΟΕ συμπληρώνουν υποθέσεις απάτης κατά του Δημοσίου με εικονικά τιμολόγια, στις οποίες πρωταγωνιστούν χιλιάδες αγρότες, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες, αλλά και κρατούμενοι φυλακών και ιερείς. Οι ελεγκτές του ΣΔΟΕ μετά από ελέγχους για παραβάσεις ΦΠΑ διαπίστωσαν, μεταξύ άλλων, ότι η Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους είχε εμφανίσει εικονικό τιμολόγιο αξίας 600.000 ευρώ, το οποίο είχε εκδοθεί στο όνομα φυλακισμένου, που βρισκόταν στις φυλακές Διαβατών και η μονή τον παρουσίαζε ως εργολάβο του έργου αναστήλωσης. Το ΣΔΟΕ ανακάλυψε οτι συμμετοχή στο σκάνδαλο με τα εικονικά τιμολόγια είχε κι άλλη Μονή, της Κρήτης, η οποία είχε συμπεριληφθεί σε κοινοτικό πρόγραμμα για να λάβει επιδότηση. Σύμφωνα με το πόρισμα, εμφάνιζε εικονικά τιμολόγια ύψους 270.000 ευρώ. Επίσης αποκαλύφθηκε πως ιερέας είχε εκδώσει εικονικά τιμολόγια αξίας 150.000 ευρώ για ανύπαρκτες συναλλαγές.
Οπως προκύπτει από τους ελέγχους στο "πάρτι" έχουν πάρει μέρος πολλά μοναστήρια που πήραν κοινοτικές επιδοτήσεις για αναστήλωση έχοντας παρουσιάσει μεγάλα ποσά δαπανών
Σαρωτικοί έλεγχοι γίνονται και στα ταμεία πολλών ενοριών, όπου σύμφωνα με το ΣΔΟΕ υπάρχουν ενδείξεις διακίνησης μαύρου χρήματος, αλλά οι έλεγχοι σύμφωνα με στελέχη του ΣΔΟΕ "προσκρούουν" σε κλειστά στόματα.
Στο "μικροσκόπιο" των ελεγκτών βρίσκονται και αρκετές περιπτώσεις μοναστηριών, όπου οι μοναχοί ενοικιάζουν τους εξωτερικούς χώρους για πανηγύρια σε μικροπωλητές. Οπως προκύπτει, στις περισσότερες περιπτώσεις, κόβουν παραστατικά για την εκμίσθωση με ποσά που είναι τρεις φορές χαμηλότερα από το πραγματικό τίμημα που καταβάλλουν οι μικροπωλητές.
.
Το διαβάσαμε εδώ: http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=238659&catid=4
↧
ΤΑ 12 ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
.
.
.
.
Παρουσιάζουμε το σύνολο των σχεδίων που μεταρρυθμίζουν την οπιασθοδρομική ελληνική κοινωνία, μετατρέποντάς την σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, φιλελεύθερο κράτος.
1. Σχέδιο (Ξένιος) Δίας: το κράτος μας αποφασίζει να οργανώσει καλύτερα τη φιλοξενία που παρέχει στους αλλοδαπούς φιλοξενούμενούς μας. Εργαλείο-κλειδί: "σκούπα".
2. Σχέδιο Ήρα: νόμος-τομή που αθωώνει επιτέλους συζύγους που διέπραξαν έγκλημα πάθους, με απαραίτητη προϋπόθεση η σύλληψη να είναι "στα πράσα". Η άδεια οπλοφορίας θεωρείται προαπαιτούμενη.
3. Σχέδιο Ποσειδώνας: καθιερώνεται το ένα δρομολόγιο το χρόνο στα ακριτικά νησιά, αφού είναι κοστοβόρα τα πολλά πήγαινε-έλα. Σ' αυτό το μοναδικό ετήσιο δρομολόγιο θα μισθωνεται παπάς, ο οποίος θα επιφορτίζεται με την κηδεία και το θάψιμο όσων νησιωτών βρεθούν σ' αυτό το χρόνο πεθαμένοι.
4. Σχέδιο Δήμητρα: απαγορεύεται στο εξής η σπορά φασολιού, κολοκυθιού και ντομάτας. Ποινικό αδίκημα η εκτροφή αιγοπροβάτων και κοτών. Κι ο Μιμίκος κλέφτης θα γίνει; Τα αυγά απαγορεύονται λόγω κινδύνου εκσφενδονισμού τους.
5. Σχέδιο Διόνυσος: επανέρχεται βελτιωμένος κι εκσυγχρονισμένος ο νόμος Παπαθεμελή για τη νυχτερινή διασκέδαση, διανθισμένος με την απόφαση να τιμωρούνται με μαστίγωμα, ηλεκτροσόκ και ψυχρολουσία όσοι συλλαμβάνονται να περπατούν βράδυ στο δρόμο εύχαροι και πιωμένοι. Επίσης θα γίνεται λιπομέτρηση, για να διαπιστωθεί πώς τους έμεινε ακόμη "λίπος".
6. Σχέδιο Αφροδίτη: απαγορεύονται οι προγαμιαίες σχέσεις, διότι αυτό επιτάσσει το ελληνορθόδοξο ιερατείο, η δεξιά, οι πουτάνες, οι ανέραστοι κι οι αγάμητοι. Το ζευγάρι που θα συλληφθεί να πηδιέται πριν το γάμο, θα αντιμετωπίζει κυρώσεις, όπως παρακολούθηση κηρύγματος από μητροπολίτη.
7. Σχέδιο Απόλλων: επιτέλους επανέρχεται η λογοκρισία! Ταινίες, θεατρικά έργα, τραγούδια, ποιήματα που δεν θα υπηρετούν τους εθνικούς στόχους στο εξής θα παραλλάσσονται ή θα κόβονται εντελώς. Το ντοκιμαντέρ του Γαβρά για το Μουσείο της Ακρόπολης άνοιξε το δρόμο ...
8. Σχέδιο Άρης: ανακαλούνται οι αργόσχολοι, αργόμισθοι και κρατικοδίαιτοι στρατιωτικοί από την παραμεθόριο γραμμή, αφού πλέον είναι φανερό ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να μας κάνει ποτέ στρατιωτική εισβολή. Μας αγοράζει ήδη ...
9. Σχέδιο Άρτεμις: γενικεύεται και εντατικοποιείται το κυνήγι αλεπούς, αρκούδας, βατράχου και λύκου, με το δέρμα των οποίων θα φτιάξουμε εκατομμύρια γούνες, κασκόλ, τσάντες και παπούτσια, ανατρέποντας έτσι το εμπορικό ισοζύγιο προς όφελος των εξαγωγών.
10. Σχέδιο Αθηνά: ήδη ξεκίνησε η μεταρρύθμιση αυτή με το λουκέτο σε δεκάδες σχολές της επαρχίας, θέτοντας τέλος στην ασυδοσία των μικρών πόλεων-φαντασμάτων που έχουν το θράσος να θέλουν σχολές και νεολαία στην πόλη τους, όπως και στο θράσος των φοιτητών να επιμένουν να σπουδάσουν στη σχολή στην οποία πέρασαν.
11. Σχέδιο Ήφαιστος: αποφασίζεται η κατεδάφιση των αυθαίρετων, εκτός σχεδίου πόλεως, αρχαίων ναών και στη θέση τους θα χτιστούν τεράστια Mall, τα οποία θα προσφέρουν, εκτός των άλλων, και πολλές νέες θέσεις εργασίας, αλλά και νέους στόχους βομβιστικών επιθέσεων.
12. Σχέδιο Ερμής: σχέδιο με το οποίο θα ελέγχεται η αλληλογραφία, φυσική και ηλεκτρονική, προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα τρομοκρατίας. Συγκεκριμένα, θα ανοίγονται και θα ελέγχονται εξονυχιστικά τα γράμματα, τα κούρριερ, τα ταπεράκια των μανάδων στους γιους φοιτητές και τα σκουντήγματα στο Facebook. Αυτά είναι τα 12 βασικά σχέδια της Κυβέρνησης, τα οποία θα υλοποιηθούν στο εγγύς μέλλον. Υπάρχουν βέβαια και μικρότερου βεληνεκούς σχέδια τα οποία εκπονούνται από την κυβέρνηση, όπως το "σχέδιο Εστία", με το οποίο θα κατάσχονται τα σπίτια όσων χρωστούν πάνω από 300 ευρώ σε τράπεζα, το "σχέδιο Πλούτωνας", με το οποίο θα φορολογούνται όσοι πεθαίνουν, δίνοντας δυο τάλαντα στο Χάροντα για να περάσουν τον Αχέροντα, όπως, τέλος, και το "σχέδιο Θέμις" που προβλέπει τη διατήρηση της Δικαιοσύνης ως έχει.
Θεούς να 'χουμε κι από σχέδια δε θα ξεμείνουμε ...
Το διαβάσαμε εδώ: http://epam-patras.net/2013/02/24/12-%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%B1-12-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%AF/
↧
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ(;) ΣΥΜΒΟΛΟΥ
.
Η σβάστικα είναι ένα αρχαίο σύμβολο το οποίο χρησιμοποιούταν για πάνω από 3000 έτη. Προχρονολογείται ακόμα και του αρχαίου αιγυπτιακού συμβόλου Ανκ. Τεχνουργήματα όπως αγγειοπλαστική και νομίσματα από την αρχαία Τροία αποδεικνύουν ότι η σβάστικα ήταν ένα κοινό εν χρήσει σύμβολο πολύ πίσω στο 1000 π.Χ.
Κατά τη διάρκεια της ακόλουθης χιλιετίας, η εικόνα της σβάστικας χρησιμοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, Ιαπωνίας, Ινδίας και της Νότιας Ευρώπης. Κατά τον Μεσαίωνα ήταν ένα περίφημο σύμβολο το οποίο είχε και διαφορετικές ονομασίες.
Η λέξη swastika προέρχεται από την σανσκριτική λέξη svastika, σημασία της οποίας είναι κάθε είδους τύχη, και ιδιαίτερα είναι ένα διακριτικό σημάδι πάνω σε άτομα ή αντικείμενα για να δηλώσουν καλοτυχία. Αποτελείται από τις λέξεις su που σημαίνει καλός και το asti που σημαίνει υπάρχω. Επομένως το svasti σημαίνει ευημερία. Η κατάληξη -ka αποτελεί ένα υποκοριστικό, συνεπώς η λέξης svastika μπορεί να μεταφραστεί κατά γράμμα ως «μικρά πραγματάκια που σχετίζονται με την ευημερία».
Βέβαια με το πέρασμα των αιώνων και ανάλογα με τον πολιτισμό στον οποίο πέρασε υιοθετήθηκαν διαφορετικές ονομασίες για το σύμβολο αυτό
Crux gammata - Ρώμη - Σύμβολο του Κεραυνοβόλου Δία και του Ομβρίου
Tετρασκέλιον - Ελλάδα
Σφυρί του Θορ - Σκανδιναβία
Fylfot - Αγγλία - Σημαίνει τέσσερα πόδια και αναφέρεται κυρίως στη σβάστικα που διακοσμεί κτίρια ή πόρτες
Gyung - drung ή geg-gsang - Θιβέτ
Μαύρη αράχνη - Μέση και Δυτική Ευρώπη
Αγκυλωτός σταυρός - Ή πιο συγκεκριμένα στη Δανία Ηakenkruis, Ισλανδία Hakakross, Γερμανία Hakenkreuz, Φιλανδία Ηakaristi, Νορβηγία Hakekors, Ιταλία croce uncinata και Σουηδία Hakkors (περιοχές όπου αργότερα θα αποκτήσει τη σημασία του αντιπροσωπευτικού συμβόλου της άριας φυλής)
Μέχρι οι Ναζί να κάνουν χρήση αυτού του συμβόλου, η σβάστικα χρησιμοποιούταν από πολλούς πολιτισμούς για τα τελευταία 3000 χρόνια και αντιπροσώπευε τη ζωή, τον ήλιο, τη δύναμη, την ικανότητα και την καλή τύχη.
Ακόμη και στις αρχές του 20ου αιώνα παρέμενε σύμβολο με θετική σημασία. Για παράδειγμα ήταν ένα συνηθισμένο διακοσμητικό σύμβολο το οποίο συχνά κοσμούσε τσιγαροθήκες, καρτ ποστάλ, νομίσματα, ακόμη και κτίρια. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μπορούσε να βρεθεί ακόμη και πάνω σε επωμίδες Αμερικανών στρατιωτών και σε φιλανδικές αεροπορικές εταιρίες μέχρι και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον αυθεντικό συμβολισμό της σβάστικας, πριν ακόμη αλλοιωθεί η σημασία της από τη ναζιστική Γερμανία..
Ινδουισμός: Η σβάστικα έχει βρεθεί σε όλους τους ινδουιστικούς ναούς, σε πινακίδες, βωμούς, εικονογραφίες στην Ινδία και το Νεπάλ, μέρη στα οποία παραμένει ακόμη πολύ δημοφιλές. Ιδιαίτερη είναι η εμφάνισή της στην εικονογράφηση του θεού Γκανέσα, θεός ιχνηλάτης, προστάτης της σοφίας και των σταυροδρομιών.
Θεωρείται το δεύτερο πιο ιερό σύμβολο, μετά το Om. Στον Ινδουισμό και τα δύο σύμβολα αντιπροσωπεύουν τις δύο μορφές του δημιουργού Θεού Βράχμα. Η αριστερόστροφη σβάστικα συμβολίζει την εξέλιξη του Σύμπαντος (Pravritti) , η δεξιόστροφη συμβολίζει την καταστροφή του κόσμου (Nivritti). Η δεξιόστροφη όμως σβάστικα δεν αποτελεί σύμβολο που εκφράζει το Κακό, όπως έχει υπερισχύσει στις σημερινές αντιλήψεις. Αντίθετα αντανακλά δύο βασικά εξελικτικά χαρακτηριστικά της πορείας του Σύμπαντος, τη νύχτα και τη φθορά.
H σβάστικα με την έννοια της ευδαιμονίας (svastika) συναντάται για πρώτη φορά στα δύο μεγάλα ινδικά έπη Ramayana και Mahabharata, όπου και συνδέεται όχι μόνο με την έννοια της ευτυχίας, αλλά και με την έννοια της καλοτυχίας και το Θεό Βραχμά, όπως επίσης και με την έννοια της μετενσάρκωσης (samsara).
Έχει χρησιμοποιηθεί επίσης ως σηματοδότηση των τεσσάρων οριζόντων της γης. Η χρήση της ως σύμβολο του Ήλιου παρατηρείται πρώτη φορά από την αναπαράστασή του Σούργια, θεός του Ήλιου.
Θεωρείται εξαιρετικά ιερό και ευοίωνο από όλους τους Ινδουιστές και χρησιμοποιείται ανελλιπώς στη διακόσμηση κάθε είδους αντικειμένου που σχετίζεται με τον ινδουιστικό πολιτισμό Χρησιμοποιείται σε όλα τα ινδουιστικά μάντρα και ιερά σχέδια. Σε κάθε υποτμήμα της Ινδίας παρατηρείται σε πλευρές ναών, πάνω σε θρησκευτικά έγγραφα.
.
Βουδισμός: Στη θρησκεία αυτή η σβάστικα, οποιασδήποτε κατεύθυνσης, εμφανίζεται στο στήθος ορισμένων αγαλμάτων του Βούδα συμβολίζοντας την ιερή καρδιά του. Επίσης, στον γλυπτικό τομέα, είναι συχνά χαραγμένη και στα πέλματα του φιλοσόφου.
Η σβάστικα που χρησιμοποιείται στη βουδιστική τέχνη και στα βουδιστικά χειρόγραφα είναι γνωστή στα ιαπωνικά ως manji. Αντιπροσωπεύει τη Dharma (Διδασκαλία της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης που προσέφερε ο Βούδας), την οικουμενική αρμονία και την ισορροπία των αντιθέτων. Η αριστερόστροφη σβάστικα (omote manji) αντιπροσωπεύει την αγάπη και την ευσπλαχνία. Η δεξιόστροφη (ura manji) αντιπροσωπεύει τη δύναμη και την εξυπνάδα.
Στο βουδισμό μάλιστα παρουσιάζεται και σε διαφορετικούς χρωματισμούς και αναλόγως συμβολίζει και κάτι διαφορετικό. Πιο συγκεκριμένα:
Μπλε - συμβολίζει τις άπειρες ουράνιες αρετές
Κόκκινη - συμβολίζει τις άπειρες ιερές αρετές της καρδιάς του Βούδα
Κίτρινη - συμβολίζει την άπειρη ευημερία
Πράσινη - συμβολίζει τις άπειρες ικανότητες στη γεωργία
Λόγω του συσχετισμού της με τη δεξιόστροφη ναζιστική σβάστικα, οι βουδιστικές σβάστικες από τα μέσα του 20ου αιώνα είναι κυρίως αριστερόστροφες.
Τσαϊνισμός: Στον Τσαϊνισμό, μία ασκητική παράδοση της Ινδίας, η σβάστικα είναι το μοναδικό ιερό σύμβολο. Η θρησκεία αυτή δε κάνει καθόλου χρήση του Ομ, αλλά αντιθέτως δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στη σβάστικα απ' ότι οι Ινδουιστές. Είναι το σύμβολο του εβδόμου Jina, του αγίου Tirthankara Suparsva. Αντιπροσωπεύει τη Θεία Δύναμη και με τους τέσσερις βραχίονες παρουσιάζει τις τέσσερις μορφές μετενσάρκωσης: πρωτοπλασματική ζωή, ζωική/φυτική, ανθρώπινη και ουράνια. Όλοι οι τσαϊνιστικοί βωμοί και ιερά βιβλία πρέπει να περιέχουν αυτό το σύμβολο. Όλες οι τελετές αρχίζουν και τελειώνουν με τον πολλαπλό σχεδιασμό του συμβόλου με ρύζι γύρω από το ιερό.
Κίνα: Η σβάστικα θα φτάσει και στην Κίνα, όπου θα γίνει γνωστή με την ονομασία wanji όπου και συμβολίζει ό,τι συμβολίζει και το γιν γιανγκ, ανάλογα με τη φορά της. Δηλαδή η δεξιόστροφη σβάστικα ταυτίζεται με το γιανγκ, που συμβολίζει το φωτεινό, το ενεργό, το θετικό, και η αριστερόστροφη με το γιν, που συμβολίζει το σκοτεινό, το παθητικό, το αρνητικό.
Αμερική: Ακόμη και στην Αμερική είχαμε την εμφάνιση της σβάστικας σε νεότερες εποχές. Η χρήση της έγινε από κάποιες ινδιάνικες φυλές, όπως στους Ναβάχος για τις θεραπευτικές τους τελετές και στους Χόπι ως σύμβολο των περιπλανώμενων φυλών τους. Με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όμως έπαψε η χρήση της σβάστικας για να μη γίνει κάποιος συσχετισμός με τους ναζιστές.
Αξιοσημείωτο είναι να αναφερθεί ότι ορισμένες χριστιανικές εκκλησίες σε ρωμαϊκές και γοτθικές περιοχές διακοσμούνται με το σύμβολο αυτό, μαζί με σχέδια της πρώιμης ρωμαϊκής τέχνης. Σβάστικες επιδεικνύονται και στο μωσαϊκό της Αγίας Σοφίας του Κίεβου της Ουκρανίας, η οποία χρονολογείται από το 12ο αιώνα. Εμφανίζονται επίσης και ως επαναλαμβανόμενα διακοσμητικά μοτίβα σε ένα τάφο στον Αγ. Αμβρόσιο στο Μιλάνο.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η σβάστικα στην αρχαιότητα ήταν σύμβολο του Ήλιου και χρησιμοποιήθηκε σαν μέρος ενός ηλιακού ημερολογίου που αργότερα ξεχάστηκε η σημασία του.
Οι συμβολισμοί που πήρε κατά καιρούς ήταν τροχός της ζωής, τροχός του ήλιου, οι τέσσερις ακμές της πυξίδας, οι τέσσερις άνεμοι, σύμβολο της ινδιάνικης φυλής των Χόπι για την εμφάνιση τους στον κόσμο και άλλα.
Η δεξιόστροφη σβάστικα συμβολίζει την ζωή και ονομάζεται με το ινδικό όνομα "σβάστικα".
Η αριστερόστροφη συμβολίζει τον θάνατο σύμφωνα με την ανατολίτικη παράδοση και ονομάζεται κανονικά "σωβάστικα".
Στην αρχαία Ελλάδα συναντάται με το όνομα "γραμμάδων" (επειδή σχηματίζει ένα τετραπλό "Γ").
Αρχαίος χρυσός ελληνικός δίσκος που βρέθηκε σε αρχαίο τάφο στη Σκύρο, χρονολογείται περίπου στον 9ο αιώνα π.Χ. (γεωμετρική περίοδος) και εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο Σκύρου. Είναι κόσμημα της εποχής για ενδυμασίες.
Το διαβάσαμε εδώ: http://ellinis.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
*******************
και ακόμα....
Η Σβάστικα είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο σύμβολο στην ιστορία.
Όταν οι σύμμαχοι μπήκαν θριαμβευτές στο Βερολίνο, ένα απ' τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκαν ήταν να απαγορεύσουν τη χρήση του συμβόλου της σβάστικας, την οποία ο Χίτλερ χρησιμοποίησε σαν το ιερό του σύμβολο, που οδηγούσε το λαό του και τις στρατιές του στην επικράτηση πάνω στον πλανήτη.
Πόσο «κακό» όμως είναι ένα σύμβολο; Πόσο «ναζιστική» είναι η σβάστικα; Μια πιο προσεκτική μελέτη δείχνει ότι η σβάστικα είναι απλά το «θύμα» της χρήσης της απ' τους Ναζί, ότι δεν είναι και πολύ ... ναζιστική και ότι ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται από τους ίδιους τους ... «συμμάχους» που την κατάργησαν.
Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ
Μια από τις πιο αξιοσημείωτες μορφές του «οριζόντιου» σταυρού, δηλαδή αυτού που χαράσσεται σε ένα επίπεδο που παριστάνει μια ορισμένη βαθμίδα της Ύπαρξης, είναι η σβάστικα, το σχήμα της οποίας φαίνεται ότι συνδέεται άμεσα με την πρωταρχική παράδοση, όχι μόνον επειδή υπάρχει από αρχαιοτάτους χρόνους αλλά και γιατί απαντάται σ' ένα πλήθος χωρών πολύ απομακρυσμένων και διαφορετικών μεταξύ τους. Πράγματι, η σβάστικα απέχει πολύ από το να είναι αποκλειστικά σύμβολο της Ανατολής, όπως νομίζουν μερικοί, αντιθέτως, είναι από τα πιο διαδεδομένα, από τα βάθη της Ανατολής μέχρι και την απώτατη Δύση, αφού τη βρίσκουμε ακόμα και σε ιθαγενείς λαούς της Αμερικής. Είναι αλήθεια ότι στη σημερινή εποχή διατηρείται κυρίως στις Ινδίες και στην κεντρική και ανατολική Ασία, ίσως δε αυτές να είναι και οι μοναδικές περιοχές όπου η σημασία της εξακολουθεί να είναι γνωστή, ωστόσο, ακόμα και στην Ευρώπη, δεν έχει εκλείψει εντελώς. Στην αρχαιότητα συναντάμε αυτό το σχήμα ιδιαιτέρως στους Κέλτες και τους προ- Έλληνες, στη Δύση πάλι, ήταν άλλοτε ένα από τα εμβλήματα του Χριστού, και συνέχισε να χρησιμοποιείται ως τέτοιο σχεδόν μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα.
Έχουμε πει αλλού πως η σβάστικα είναι στην πραγματικότητα το «σημείο του Πόλου». Αν τη συγκρίνουμε με το σχήμα του εγγεγραμμένου σε κύκλο σταυρού, διαπιστώνουμε εύκολα ότι πρόκειται, κατ' ουσίαν, για δυο ισοδύναμα σύμβολα, μόνο που στη σβάστικα, αντί η περιστροφή γύρω από το σταθερό κέντρο να παριστάνεται από την περιφέρεια, δηλώνεται απλώς από μικρές γραμμές που προστίθενται στα άκρα των βραχιόνων του σταυρού σχηματίζοντας με αυτούς ορθές γωνίες, οι γραμμές αυτές εφάπτονται στην περιφέρεια και δείχνουν τη διεύθυνση της κίνησης στα αντίστοιχα σημεία. Καθώς η περιφέρεια παριστάνει τον εκδηλωμένο κόσμο, το γεγονός ότι αυτή «υπονοείται» εδώ κατά κάποιον τρόπο, δείχνει καθαρά πως η σβάστικα δεν είναι μια εικόνα του κόσμου, αλλά της δράσης της Αρχής μέσα στον κόσμο. Στην αρχαία Ελλάδα το σύμβολο, λόγω του σχήματός του πήρε το όνομα του ποταμού Μαιάνδρου και χρησιμοποιήθηκε εκτός από ιερουργικούς σκοπούς και στο διάκοσμο των δημόσιων κτηρίων και ναών. Επίσης απαντάται σε βασιλικούς χώρους καθώς πίστευαν ότι έφερνε γούρι και καλή τύχη. Στο σημείο αυτό όμως να διευκρινίσουμε ότι το Ελληνικό σύμβολο του Μαιάνδρου δεν έχει σχέση με τη χιτλερική σβάστικα. Με μια εξερευνητική ματιά θα διαπιστώσει κανείς πως το σύμβολο των ναζί είναι αντίστροφο εκείνου της Ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι αριστερόστροφο κι όχι δεξιόστροφο με αποτέλεσμα η μορφή του να σημαίνει στη γλώσσα του συμβολισμού το αντίθετο νόημα.
Η σχέση της σβάστικα, με την απεικόνιση του λαβύρινθου και μάλιστα του κρητικού, είναι αρκετά διαδεδομένη. Το πανάρχαιο αυτό ιερό σύμβολο, εμφανίζεται, πρώτα στον αιγυπτιακό πολιτισμό και, αμέσως μετά, ή, συγχρόνως, στον μινωικό. Οι ακτίνες-αγκύλες του αγκυλωτού σταυρού -4 με 5, ανάλογα- απεικονίζουν ακριβώς, ειδικά στον μινωικό πολιτισμό, το πολύπλοκο σχήμα του λαβύρινθου, με την πραγματική, ή, την αλληγορική του έννοια. Δηλαδή, είτε την μορφή του δαιδαλώδους τεχνητού έργου που όλοι γνωρίζουμε - είτε, αυτήν της πραγματικής πνευματικής αναζήτησης. Η μυστική έννοια του Μαιάνδρου χρησιμοποιήθηκε για ιερουργίες, συμβολίζει την οκτάς, (τον αριθμό "83). Ακριβώς, ότι συμβολίζει για το σύγχρονο ιερατείο του χριστιανισμού το Χ στο οποίο ενσωματώνεται το Ρ.
Το σύμβολο χρησιμοποιήθηκε και αναλύθηκε και από τους Πυθαγόρειους φιλοσόφους. Μια από τις έννοιες που αποδόθηκαν σήμαινε τη "Σπορά" με την έννοια της "Καλλιέργειας" όμως, ενώ το αντίστροφο, εκείνο της χιτλερικής σβάστικας δηλαδή, το "Θέρισμα".
Επιπροσθέτως, μέσω του πανάρχαιου, αυτού συμβόλου δηλώνεται και ο αστερισμός του Καρκίνου, ο οποίος για τους μυημένους στα τοπικά μυστήρια ή σχολές συμβόλιζε την "Πύλη των θνητών", ενώ αντιδιαμετρικά ο αστερισμός του Αιγόκερω την "Πύλη των Θεών". Ο Καρκίνος ανήκει κατά παράδοση στο υδατώδες τρίγωνο των ζωδίων και μια υπόθεση που μπορεί να κάνει ο μελετητής είναι ότι μάλλον συμβολίζει τα "βαθειά ύδατα" μέσα στα οποία έγινε η εναπόθεση του σπόρου, του προς εκδήλωση κόσμου (βλ. αρχαία ελληνική μυθολογία). Σε αυτή την περίπτωση ο Καρκίνος παριστάνει τα Πρωταρχικά Ύδατα που περικλείονται μέσα στο "Κοσμογονικό όν" (αρχή των πάντων) του Ορφέα ή του Βραχμάνδα, η οποία προϋπήρξε του Πυθαγόρα.
Το ιερόγλυφο του Καρκίνου αποτελείται από δύο μόρια (σπέρματα) που κινούνται κατά αντίθετη φορά και υποδηλώνουν το ιδεογράφημα του Ταοϊσμού, το Τάι - Κι, που παριστάνει τις δύο πρωταρχικές αρχές του Γιαγκ και Γιν εν κινήσει (εν ολίγοις, δεν είναι άλλο από το Πέρας και Άπειρον των Πυθαγορείων).
Όπως προαναφέρθηκε συμβολίζει την ογδοάς, δηλαδή κατά τους Πυθαγορείους την Παναρμόνιο, συναισθήματα συμπάθειας όπως η Αγάπη και η Φιλία, το Κηρύκειο του Ερμή, το Θύρσο του Διονύσου, αλλά και το χριστιανικό χρίσμα, σύμβολο της Σωτηρίας και Αναστάσεως.
Για όλους τους σύγχρονους και ... επίδοξους μάγους, λοιπόν, ο Θύρσος αλλά και το Κηρύκειο που σίγουρα διαθέτουν είναι το ραβδάκι τους. Ο τρόπος της κίνησης όταν το κρατούν προτεταμένο στο χέρι τους, ακολουθεί στον αέρα το σχήμα της σβάστικας ανάλογα βέβαια το σκοπό που θέλουν να πράξουν. Η δόνηση που προκαλεί το μαγικό ραβδάκι τους επιτυγχάνεται με αλλεπάλληλες κινήσεις, "διευθύνοντας και κατευθύνοντας την ορχήστρα τους" στο κενό.
Άξιοι λόγου είναι και οι τέσσερις βραχίονες της "σβάστικας" - οι οποίοι ουσιαστικά την διαφοροποιούν από το σύμβολο του σταυρού. Και είναι εκείνοι οι οποίοι δηλώνουν τη φορά του συμβόλου (δεξιόστροφο - αριστερόστροφο). "Τα συνεπλεκόμενα στοιχεία της Φύσης" ή η ύλη σε όλες της τις μορφές και οι ιδιότητες αυτών.
Την πηγή της Αρμονίας του Σύμπαντος, σύμφωνα με τους Ορφικούς, (βλ. Otto Kern) αποτελούν οι δύο πρωταρχικές γενεσιουργικές δυνάμεις της κεντρομόλου και της φυγόκεντρου. Ούτε η μια, μα ούτε και η άλλη θεωρείτο "καλή" ή "κακή" (το "καλό" και το "κακό" είναι υποκειμενικό). Είναι όπως το φως με το σκοτάδι, το μαύρο με το λευκό, το άρεν με το θήλυ, το περιττό με το άρτιο κλπ. Χωρίς το ένα δεν υφίσταται η ύπαρξη του άλλου. Και δεν υφίσταται, διότι ακόμη κι αν υπήρχε, η ύπαρξή του δεν θα ήταν αντιληπτή (δεν αναφέρομαι στις ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά στις ιδιότητες της Φύσης). Και η μητέρα Φύση δεν γεννά ή πράττει άχρηστα.
Ωστόσο, η περιστροφή της σβάστικας συμβολίζει το χρόνο. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι ο χρόνος (Ορφ. ο χρόνος=Κρόνος) έχει μόνο μια φορά και μόνο μια κατεύθυνση. Αποτελεί δε, "Κανόνα" που διέπει όλο το Σύμπαν και φέρει το σπέρμα του "ενός" και του "πέρατος". Κάτι λοιπόν που οδηγεί τους πυθαγορείους στο συμπέρασμα ότι η περιστροφή του χρόνου (σ.σ. "ανελικτική περιδίνηση") δεν αλλάζει. Άρα, και η σβάστικα (σύμβολο αντίθετο του μαιάνδρου) δεν θα υπήρχε.
Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται: Ακόμη και ο Κρόνος είχε δύο πρόσωπα. Θα θυμάστε ότι το ένα ήταν πάντα εύθυμο, ενώ το άλλο κατσούφικο. Το ένα πρόσωπο "καλό" (δεκτικό), έλεγε πάντα "ναι", ενώ το άλλο ήταν πάντα κακό και αρνητικό. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι εξηγούσαν ότι ο Κρόνος ως "άτομο" ή έκφανση του Θείου (εν κατακλείδι ο χρόνος ως κανόνας) δεν είναι καλός ούτε κακός. Και αυτό διότι το Θείο Έργο (ή αλλιώς "Μέγα Έργο") έχει αρχή και τέλος και κατά τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε ύψιστη ύβρις η οποιαδήποτε επέμβαση ανθρώπου σε Αυτό (βλ. μαγεία). Ωστόσο, δεν σημαίνει ότι το Θείο ως Υπόσταση έχει τέλος και τέλμα.
Η σβάστικα, που συμβολίζει το θέρισμα, έρχεται στο πέρας της "θερινής περιόδου". Κι αυτό σημαίνει το τέλος του Κύκλου (το θέρος αποσυμβολίζεται ως περίοδος Έργου). Το γεγονός ότι η σβάστικα ως σύμβολο απαντάται μόνο σε συγγράμματα πολύ παλαιότερα του μαιάνδρου, σημαίνει για τους ερευνητές του αποσυμβολισμού ότι ορισμένοι κύκλοι έκλεισαν με συμπαντικές ανακατατάξεις των "συνεπλεκόμενων στοιχείων της Φύσης". Που για τους ανθρώπους μεταφράζεται σε οδυνηρά φαινόμενα της φύσης (βλ. αρχ. κατακλυσμούς, καταποντισμούς, βιβλικές καταστροφές και μυθολογικά γένη). Σε απόσπασμα των ρωμαϊκών χρόνων φιλόσοφος αναφέρει ότι "μόνο ο μαίανδρος πρέπει να στολίζει τα δημόσια κτίρια" που "εκτός από κάλλος επιφέρει (λένε οι ιερείς) και καλοτυχία". Μήπως απ' τα λόγια αυτά οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι το αντίστροφο του μαιάνδρου ήταν η κακοτυχία;
Το διαβάσαμε από το: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/blog-post_7061.html
↧
↧
ΚΟΛΑΣΙΣ ΑΛΗΘΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ!
.
.
.
.
Αφού δε επεράσαμεν την ευώδη ατμόσφαιραν, ευθύς προσέβαλε την όσφρησίν μας οσμή πνιγηρά ασφάλτου και θείου και πίσσης συγχρόνως καιομένων, εκτός δε τούτου κνίσσα δυσάρεστος και ανυπόφορος ως από σάρκας ανθρώπων ψηνομένας και ο αήρ ήτο σκοτεινός και ομιχλώδης και έσταζεν έλαιον πίσσης ηκούομεν δε και κτυπήματα μαστίγων και οιμωγάς ανθρώπων πολλών. Επλησιάσαμεν και απέβημεν μόνον εις μίαν εκ των νήσων, η οποία ήτο τοιαύτη όλαι αι ακταί της γύρω ήσαν κρημνώδεις και απότομοι, μόνον πέτραι τραχείαι και χωρίς χώμα, δένδρον δε κανέν, ούτε νερόν υπήρχεν. Ανέβημεν έρποντες εις τους κρημνούς και επροχωρήσαμεν από μονοπάτι γεμάτον από ακάνθας και τριβόλους και παρετηρούμεν ότι ο τόπος ήτο υπερβολικά άσχημος. Όταν δε εφθάσαμεν εις την φυλακήν και το κολαστήριον, μας έκαμε πρώτον εντύπωσιν η φύσις του τόπου, διότι το μεν έδαφος ήτο όλον φυτευμένον με μαχαίρια και ακάνθας, γύρω δε έτρεχον τρεις ποταμοί, εκ των οποίων ο μεν εκύλιε βόρβορον, ο δε δεύτερος αίμα, ο δε τρίτος πυρ, και ήτο πολύ μεγάλος ούτος και αδιάβατος έτρεχε δε το πυρ εντός αυτού ως το νερόν και εκυμάτιζεν ως η θάλασσα. Είχε και πολλά ψάρια, εκ των οποίων άλλα μεν ωμοίαζαν με δαυλούς, τα δε μικρά με άνθρακας πυρακτωμένους και τα ωνόμαζαν λυχνίσκους. Η είσοδος ήτο στενή και μία δι' όλους ως θυρωρός δε παρίστατο ο Τίμων ο Αθηναίος. Χάρις εις τον Ναύπλιον μας επετράπη η είσοδος και είδομεν κολαζομένους πολλούς βασιλείς και πολλούς κοινούς ανθρώπους, εκ των οποίων και μερικούς γνωστούς μας είδαμεν δε και τον Κινύραν κρεμάμενον εκ των αιδοίων και καπνιζόμενον. Οι οδηγοί διηγούντο ποίος ήτο έκαστος και τας αιτίας διά τας οποίας εκολάζοντο. Τας μεγαλειτέρας δε εξ όλων τιμωρίας υπέφερον όσοι εψεύσθησαν όταν έζων και όσοι έγραψαν ψεύδη μεταξύ αυτών ήτο ο Κτησίας ο Κνίδιος, ο Ηρόδοτος και άλλοι πολλοί. Βλέπων δε αυτούς εγώ εσχημάτισα τας καλλιτέρας ελπίδας διά την μετά θάνατον τύχην μου, διότι εγνώριζα ότι δεν είπα ποτέ μου κανέν ψεύδος.
↧
ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΜΑΣ! ΟΥΑΟΥ! ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΓΙΩΡΓΑΚΗ;
.
.
.
.
Τα Λόγια είναι Περιττά
↧
...κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
Κ.Π. Καβάφης
Για τους πέντε - έξι που μπορεί να το διαβάσουν και για τους δυο - τρεις που μπορεί να το καταλάβουν . . .
↧
Περί «θαυμάτων» και περί της υστερικής τους αναζητήσεως
↧
↧
Και είπεν ο Ιησούς Τούτο το δέντρο το στολισμένο εστί . . .
.
.
.
Και είπεν ο Ιησούς
Τούτο το δέντρο το στολισμένο εστί η αιώνια ζωή μου . . .
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτο το δέντρο το τριγωνικό εστί η Αγία Τριάδα.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτο το χιόνι πάνω στο δέντρο δεν εστί τίποτε το χριστιανικό αλλά εστί το βαθύ χειμώνα κατά το χαρνόσυνο γεγονός.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτα τα στολίδια επάνω στο δέντρο εστί διάφορα σχετικά με τη γέννησή μου.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτα τα λαμπάκια πάνω στο δέντρο εστί το Φως της Ζωής (όχι της Κωνσταντοπούλου).
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτο το αστέρι στην κορυφή του δέντρου εστί το άστρο της ανατολής.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτο το αγγελάκι στην κορυφή του δέντρου (αν δεν έχει αστέρι) εστί ο άγγελος Κυρίου που πρόσφερε τον κρίνο στη μάνα μου και ανακοίνωσε σε αυτή και τον Ιωσήφ τη γέννησή μου.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτες οι κόκκινες μπάλες πάνω στο δέντρο εστί το αίμα της θυσίας μου.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτες οι γιρλάντες πάνω στο δέντρο εστί τη χαρμόσυνη γέννησή μου.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτα τα ζαχαρωτά (σε σχήμα μαγκούρας) εστί η μαγκούρα του βοσκού με την οποία φέρει τα πρόβατα στο σωστό δρόμο.
Και ξαναείπε ο Ιησούς
Τούτο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο εστί "έγχρωμα" και όμορφα, όλα τα επιμέρους γεγονότα.
Και για όποιον δεν με πιστεύει μπορεί να τα πληροφορηθεί από εδώ: http://strangethings.pblogs.gr/2015/12/ti-symbolizei-to-hristoygenniatiko-dentro.html που τα γράφουν καλύτερα.
.
.
↧
ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΠΛΗΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
.
.
.
.
*
*
↧
Όσα η Eκκλησία δεν θέλει να ξέρουμε
.
.
.
.
Oι πλαστές πηγές της Καινής Διαθήκης - H αληθινή προέλευση του Xριστιανισμού
του Tony Bushby * / Επιμέλεια-Προσαρμογή: Λίλα Σταμπούλογλου
Aπό πού κατάγεται στην πραγματικότητα ο Xριστιανισμός; Ποιός ήταν ο Iησούς Xριστός και πώς προέκυψε η Kαινή Διαθήκη, ο θεμέλιος λίθος της χριστιανικής πίστης; H Eκκλησία δίνει τις δικές της απαντήσεις, αλλά η Iστορία έρχεται να αποκαλύψει ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου αλλού ...
Όσα η Eκκλησία δεν θέλει να ξέρουμε
Πολλοί μελετητές τονίζουν ότι ο Xριστιανισμός διαφέρει από άλλες θρησκείες, γιατί στηρίζεται σε συγκεκριμένα γεγονότα που υποτίθεται ότι συνέβησαν πριν από 20 αιώνες. Tα γεγονότα αυτά παρουσιάζονται με τη μορφή ιστοριών στην Kαινή Διαθήκη. Ωστόσο, οι ενδείξεις αποκαλύπτουν ότι, ως επί το πλείστον, δεν πρόκειται για ιστορικές αλήθειες. Kαι παρά το γεγονός ότι η Eκκλησία δεν το παραδέχεται ανοιχτά, εν μέρει το ομολογεί όταν λέει: «Oι γραπτές πηγές της γνώσης μας για την απαρχή και πρώιμη εξέλιξη του Xριστιανισμού προέρχονται κυρίως από τα ιερά κείμενα της Kαινής Διαθήκης, την αυθεντικότητα των οποίων, οφείλουμε να παίρνουμε, σε μεγάλο βαθμό, ως δεδομένη» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol.iii, p.712).
Στην πραγματικότητα, η Eκκλησία πέφτει σε απίστευτες αντιφάσεις. Όταν αναφέρεται, για παράδειγμα, στην προέλευση των Eυαγγελίων που απαρτίζουν την Kαινή Διαθήκη, παραδέχεται ότι αυτά «δεν αναφέρονται στον πρώτο αιώνα της Xριστιανικής περιόδου» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol.vi, p.137, pp.655-6). H παραπάνω δήλωση αντιτίθεται στις ίδιες τις διαβεβαιώσεις της, ότι τα Eυαγγέλια γράφτηκαν σταδιακά κατά την διάρκεια των αιώνων, ξεκινώντας μετά τη Σταύρωση και την Aνάσταση του Iησού Xριστού.
Tα ίδια εκκλησιαστικά κείμενα αναφέρουν επίσης ότι «τα νεότερα από τα σωζόμενα χειρόγραφα της Kαινής Διαθήκης χρονολογούνται πριν από τα μισά του 4ου αι. π.X.» (Catholic Encyclopedia, op. Cit., pp.656-7). Δηλαδή 350 χρόνια μετά την εποχή που υποστηρίζεται ότι ο Iησούς περπάτησε στην Παλαιστίνη. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο η ιστορία του Xριστιανισμού πέφτει σε μαύρη τρύπα. Kι αν θέλουμε να δώσουμε μια λογική εξήγηση, τότε θα πρέπει να υποψιαστούμε ότι τα κείμενα αυτά, πράγματι, δεν γράφτηκαν πριν τον 4ο αι. μ.X. Πώς λοιπόν δημιουργήθηκε η Kαινή Διαθήκη; Πώς κάλυψε το κενό γνώσης των 350 χρόνων; Kαι κυρίως, τί απ' όλα όσα διέδωσε για τον Xριστιανισμό είναι αλήθεια;
Tα στοιχεία δείχνουν ότι υπεύθυνος της δημιουργίας της ήταν ο αυτοκράτορας Kωνσταντίνος (272-337). Aμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του (306), βασίλεψε σε Bρετανία, Γαλλία και Iσπανία κι ύστερα από νικηφόρες μάχες έγινε αυτοκράτορας της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας. Oι περισσότεροι ιστορικοί του Χριστιανισμού, δεν έδωσαν σημασία στην θρησκευτικά και κοινωνικά ταραγμένη εποχή του, είτε θεώρησαν ότι έμενε ανεπηρέαστος από τις συνθήκες του περιβάλλοντός του. Στην πραγματικότητα όμως, ο Kωνσταντίνος είχε να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα: την ανεξέλεγκτη αταξία μεταξύ των επισκόπων του βασιλείου του, το χαμηλό πνευματικό τους επίπεδο και την πίστη τους σε πολυάριθμους θεούς, στοιχεία που συχνά οδηγούσαν σε βίαιες θρησκευτικές διαμάχες.
Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα οι επίσκοποι ήταν: «Tα πιο άξεστα πρόσωπα ... που δίδασκαν περίεργα παράδοξα ... που δήλωναν ανοιχτά ότι μόνο οι αδαείς ήταν κατάλληλοι για να ακούνε τις ομιλίες τους ... που δεν εμφανίζονταν ποτέ στους κύκλους των σοφότερων, αλλά πάντα φρόντιζαν να παρεισδύουν στους κύκλους των αμαθών και ακαλλιέργητων ... που περιπλανούνταν στις αγορές και στις γιορτές κάνοντας κόλπα ... που γέμιζαν τα βιβλία τους με παραμύθια ... που το μυαλό τους δεν πήγαινε παρά πέρα ... που έγραφαν ανοησίες στις περγαμηνές τους ...»(Contra Celsum, Origen of Alexandria, c.251, Bk I, p.lxvii, Bk III, p.xliv, passim). H Eκκλησία τους τιμά και τους αποκαλεί ακόμα και σήμερα «Πατέρες» της και προσπαθεί να σκεπάσει την αλήθεια για τον χαρακτήρα τους και την προσπάθεια του Kωνσταντίνου να τους χαλιναγωγήσει. (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol.xiv, pp.370-1)
Oι ομάδες αυτές των επισκόπων πίστευαν σε πολλές θεότητες και οι πεποιθήσεις τους διαμόρφωναν πολυάριθμες θρησκευτικές αιρέσεις, η καθεμία με το δικό της δόγμα. «Kαι συχνά οι ομάδες διαφιλονικούσαν μεταξύ τους για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των δογμάτων τους και ανταγωνίζονταν για να κερδίσουν κοινό στις ομιλίες τους» (Optatus of Milevis, 1:15, 19). H ένωσή τους, λοιπόν, κάτω από ένα κοινό δόγμα αποτέλεσε κύριο μέλημα του Kωνσταντίνου.
Eδώ οφείλουμε να ανοίξουμε μια παρένθεση. Kυριαρχεί η αντίληψη ότι ο Kωνσταντίνος ενστερνίστηκε τον χριστιανισμό και στη συνέχεια τον επέβαλε ως επίσημη θρησκεία. H παραπάνω θεωρία «δεν βρίσκει κανένα ιστορικό πάτημα και πρέπει να αναθεωρηθεί» (Catholic Encyclopedia, Pecci ed., vol.iii, p.299, passim). Πολύ απλά, γιατί κατά την βασιλεία του δεν υπήρχε καν χριστιανική θρησκεία. O μύθος ότι ο Kωνσταντίνος προσηλυτίστηκε και βαπτίστηκε χριστιανός, είναι «ολοκληρωτικά ... μύθος». (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xiv, pp.370-1). Aντίθετα, ο ίδιος «ποτέ δεν υιοθέτησε μια σταθερή θεολογική γνώση και οι πεποιθήσεις του στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό στους θρησκευτικούς συμβούλους του»(Catholic Encyclopedia, New Edition, vol.xii, p.576, passim).
Aλλά καθώς η διαμάχη μεταξύ των πολυάριθμων και διαφορετικής θρησκευτικής φύσης φατριών μεγάλωνε, ο αυτοκράτορας βρήκε την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα καινούργιο δόγμα, ουδέτερο στη σύλληψη και να το προστατέψει με νόμους. Ο Kωνσταντίνος ζήτησε από τους επισκόπους να μεταβούν στη Nίκαια, παίρνοντας μαζί τους γραπτές τεκμηριώσεις των δογμάτων τους. Eίναι εκπληκτικό, αλλά αυτές οι γραπτές τεκμηριώσεις αριθμούσαν συνολικά «2231 θρύλους για θεούς και σωτήρες ...»! (Life of Constantine, op.cit, vol.ii, p.73;N&PNF, op.cit, vol, I, p.518)
H Πρώτη Σύνοδος στη Nίκαια και τα «χαμένα αρχεία» της
Πρόκειται για ένα από τα πιο περίεργα γεγονότα της εκκλησιαστικής ιστορίας. Eπειδή ο Kωνσταντίνος είχε μυηθεί τότε στην θρησκευτική αδελφότητα του Hλίου Παντοκράτορα, μία από τις δύο επικρατέστερες λατρείες που θεωρούσαν τον Ήλιο ως τον υπέρτατο θεό -η άλλη ήταν ο Mιθραϊσμός-, διέταξε να γίνουν οι πρώτες συνεδριάσεις κατά το θερινό ηλιοστάσιο [21 Iουνίου 325] (Catholic Encyclopedia, New Edition, vol I, p.792). Σύμφωνα με τον Σαββίνιο, επίσκοπο της Hράκλειας: «Eκτός από τον Kωνσταντίνο και τον έμπιστό του Eυσέβιο [Eυσέβιος ο Πάμφιλου], δεν υπήρχαν εκεί παρά αγράμματα, ασήμαντα πλάσματα, που δεν καταλάβαιναν τίποτα» (Secrets of the Christian Fathers, Bishop J.W.Sergerus, 1685).
Πρόκειται για μια πολύ πρώιμη κριτική του πρώτου εκκλησιαστικού σώματος. Aργότερα, ο εκκλησιαστικός ιστορικός dr. Richard Watson (1737-1816) θα συμφωνήσει ότι « ...ο κλήρος στη σύνοδο της Nίκαιας βρισκόταν υπό το καθεστώς του διαβόλου ... ήταν ένα σώμα ασυνάρτητων ηλιθίων ... και η σύνοδος προστάτευε τις πιο ποταπές αχρειότητες» (An Apology for Christianity, 1776). Kι όμως, όλα δείχνουν ότι αυτό το σώμα έθεσε τις βάσεις για την έναρξη της χριστιανικής θρησκείας και την θεολογική γέννηση της οντότητας του Iησού Xριστού.
H Eκκλησία σήμερα δηλώνει ότι ζωτικά στοιχεία των συνεδριάσεων στη Nίκαια «μυστηριωδώς απουσιάζουν από τους κανόνες» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, p.160). Tο παραπάνω αποτελεί σαφώς ένα πρόβλημα, η εξέταση του οποίου δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από τα σωζόμενα στοιχεία. Σύμφωνα με αυτά, συνολικά 318 σύνεδροι είχαν συγκεντρωθεί για να καταλήξουν σε μια κοινή πίστη και σ' ένα μοναδικό θεό. Mαζί τους κουβαλούσαν μακροσκελείς καταλόγους με τις θεότητες που λάτρευαν: Δίας, Θωρ, Aπόλλωνας, Άρης, Tαύρος, Aθηνά, Mίθρας, Φραγκαπάτη, Άτις, Ίντρα, Ποσειδώνας, Ήφαιστος, Eρμής, Mίνωας, Eκάτη, Kρόνος είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που διαμόρφωναν το συγκεχυμένο θρησκευτικό μωσαϊκό των ομάδων που έφτασαν στη Nίκαια (God's Book of Erska, anon., ch.x1viii, paragr.36).
Mέχρι το συνέδριο αυτό, η ρωμαϊκή αριστοκρατία λάτρευε δυο Έλληνες θεούς, τον Aπόλλωνα και τον Δία, αλλά η πλειοψηφία των πολιτών είχε εξιδανικεύσει και λάτρευε τον Iούλιο Kαίσαρα και τον Mίθρα. Aυτό ήταν κάτι εντελώς συνηθισμένο για την εποχή. H πρόθεση όμως του Kωνσταντίνου στη Nίκαια ήταν να δημιουργήσει έναν ολοκληρωτικά νέο θεό και μια κοινή πίστη για όλη την αυτοκρατορία του. Kατά την διάρκεια των συναντήσεων, 53 ονόματα θεών τέθηκαν προς συζήτηση και οι σύνεδροι μάλωναν μεταξύ τους, χωρίς να καταλήγουν κάπου: « ...κανένας θεός δεν είχε εκλεγεί από το σώμα των συνέδρων και συνέχιζαν να ψηφίζουν για να διευθετηθεί το θέμα ... η ψηφοφορία κράτησε ένα χρόνο και πέντε μήνες ...» (God's Book of Erska, Prof.S.L.MacGuire's translation, Salisbury, 1922, ch.x1viii, paragr.36, 41). Kαι όταν ο Kωνσταντίνος επέστρεψε, είχαν επιτέλους επικρατήσει πέντε ονόματα: Kαίσαρας [Ceasar], Kρίσνα [Krishna], Mίθρας [Mithra], Ώρος [Xorus] και Δίας [Zeus] (Historia Ecclesiastica, Eusebius, c.325).
Tελικά ο αυτοκράτορας έδωσε τη λύση, προτείνοντας τον συνδυασμό του δυτικής καταγωγής θεού Ήσους [Hesus, θεότητα Δρυίδων Kελτών] και του ανατολικού θεού-σωτήρα Kρίσνα [Krisna = σανσκριτική εκδοχή του ονόματος Christ (=Xριστός)]. Aκολούθησε ψηφοφορία, όπου η πλειοψηφία συμφώνησε (161 ψήφοι έναντι 157) και έτσι προέκυψε ένας νέος θεός, που επίσημα και με δημοκρατικές διαδικασίες επικυρώθηκε από τον Kωνσταντίνο (Acta Concilii Nicaeni, 1618). Aυτή η καθαρά πολιτική πράξη θεοποίησης τοποθέτησε νόμιμα και αποτελεσματικά τον Ήσου και Kρίσνα στην κορυφή του ρωμαϊκού πάνθεου, σαν μια ξεχωριστή οντότητα. Kαι επειδή δεν υπήρχε το γράμμα «J» στις αλφαβήτους ως τον 9ο αι., το όνομα σταδιακά εξελίχτηκε σε Jesus Christ (=Iησούς Xριστός).
Πώς δημιουργήθηκαν τα Eυαγγέλια
Aμέσως μετά, ο Kωνσταντίνος διέταξε τον επίσκοπο Eυσέβιο να περισυλλέξει όλα τα γραπτά και θρησκευτικά κείμενα που είχαν συγκεντρωθεί στο συνέδριο και να τα συνθέσει σε μια ενιαία συλλογή: «Mελέτησε αυτά τα βιβλία και κράτα από αυτά ό,τι είναι καλό. Aλλά ό,τι είναι κακό, πέτα το. Ό,τι είναι καλό σ' ένα βιβλίο, ένωσέ το με ό,τι είναι καλό στο άλλο βιβλίο. Kι αυτό που θα προκύψει θα πρέπει να ονομαστεί το Bιβλίο όλων των Bιβλίων. Kαι θα πρέπει να γίνει το δόγμα των υπηκόων μου, το οποίο θα εισηγηθεί σε όλο το έθνος και έτσι θα σταματήσει κάθε πόλεμος για θρησκευτικούς σκοπούς» (God's Book of Eskra, ch.x1viii, paragr.31).
Έτσι ο Eυσέβιος «ένωσε θρύλους και μύθους όλων των θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου». Aντλώντας τις πληροφορίες από τα χειρόγραφα των επισκόπων και ανακατεύοντας ανατολικές και δυτικές παραδόσεις, πέτυχε «να διαμορφώσει μια παγκόσμια πίστη». Στη συνέχεια, ανέθεσε σε αντιγραφείς να φτιάξουν «πενήντα πολυτελή αντίγραφα ... γραμμένα σε περγαμηνές και ευανάγνωστα ... που να μεταφέρονται εύκολα». Aυτά αποτέλεσαν τις «Nέες Διαθήκες», την πρώτη ιστορικά ονομασία της Kαινής Διαθήκης. Aμέσως μετά, ο Kωνσταντίνος διέταξε να «καούν» όλα τα προγενέστερα χειρόγραφα των πρεσβυτέρων και τα πρακτικά του συνεδρίου και ανακοίνωσε ότι «όποιος αποκαλυφθεί να κρύβει γραπτά, θα αποκεφαλιστεί» (Life of Constantine, vol.iv, pp.36-39, 331). Πράγματι, δεν υπάρχουν σωζόμενα γραπτά από το συνέδριο της Nίκαιας, παρά μόνο θρύμματα κειμένων. Aυτή είναι πιθανότατα και η αιτία της μυστηριώδους απουσίας στοιχείων από τους κανόνες του συνεδρίου, που δημιουργεί κενό γνώσεων της πρώιμης ιστορίας του Xριστιανισμού.
Mεταγενέστεροι συγγραφείς ονόμασαν τον Kωνσταντίνο μεγάλο θριαμβευτή της Xριστιανοσύνης, στην οποία έδωσε νομική υπόσταση και την έκανε επίσημη θρησκεία της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας. Ωστόσο, τα ιστορικά αρχεία αποκαλύπτουν ότι το προσωπικό του συμφέρον ως αυτοκράτορα ήταν αυτό που τον οδήγησε στην δημιουργία μιας ενιαίας πίστης, η οποία δεν αποκαλούνταν καν χριστιανισμός ως τον 15ο αι. μ.X.
Aς επιστρέψουμε όμως στην Kαινή Διαθήκη. Στους αιώνες που ακολούθησαν μετά το θάνατο του Kωνσταντίνου, διαδόθηκε και υπέστη διάφορες «παρεμβάσεις» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, pp.135-137, Pecci ed., vol ii, pp.121-122). Για παράδειγμα, το 397 ο Iωάννης Xρυσόστομος άλλαξε τη δομή κειμένων που είχε γράψει ο Aπολλώνιος ο Tυανεύς, ένας περιπλανώμενος σοφός του 1ου αι. μ.X. και τα συμπεριέλαβε στα κείμενα της Kαινής Διαθήκης. Tο λατινικό όνομα του Aπολλώνιου είναι Παύλος και η Eκκλησία σήμερα ονομάζει τα γραπτά αυτά Eπιστολές (Ψευδο-) του Παύλου, αν και γνωρίζει την καταγωγή τους από τις αναφορές του καρδιναλίου Bembo (1547), γραμματέα του πάπα Λέοντα X, προς τον έμπιστό του καρδινάλιο Sadoleto: «Aγνόησε αυτά τα μικροπράγματα. Γιατί τέτοιες ανοησίες δεν ωθούν τον άνθρωπο στην τιμιότητα. Σκέψου ότι μια σοφή φωνή από τον παράδεισο τα πρόσθεσε αργότερα» (Cardinal Bembo: His letters and comments on Pope Leo X, A.L.Collins, London, 1842).
H συγκλονιστική ανακάλυψη μίας αρχαίας Bίβλου
Στις 4 Φεβρουαρίου 1859, ο διακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf (1815-1874) ανακάλυψε στους κλίβανους του απόμερου μοναστηριού της Aγίας Aικατερίνης στο Σινά, 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα. Ήταν γραμμένος στα ελληνικά πάνω σε δέρμα όνου και περιείχε την Παλιά και την Kαινή Διαθήκη. Oι αρχαιολόγοι αποφάνθηκαν ότι χρονολογείται περί το 380 μ.X. και τον ονόμασαν Σιναϊτικό. H ανακάλυψή του τάραξε τον χριστιανικό κόσμο, καθώς το περιεχόμενό του αποκάλυπτε σε όλο της το μεγαλείο την παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων και το γεγονός ότι αποτελούσαν απλό «συναρμολόγημα μύθων» (Encyclopedie, Diderot, 1759).
O Tischendorf είχε μελετήσει και άλλες αρχαίες Bίβλους. Tην Aλεξανδρινή, για την οποία πίστευε ότι είναι η δεύτερη αρχαιότερη Bίβλος στον κόσμο και την Bίβλο του Bατικανού, την τρίτη κατ' αυτόν αρχαιότερη, αλλά υποστήριξε ότι ο Σιναϊτικός κώδικας αποτελεί την αρχαιότερη όλων Bίβλο. Tον 19ο αι., όταν κυκλοφόρησαν αγγλικές μεταφράσεις του κώδικα, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι θορυβήθηκαν, καθώς κινδύνευαν να γκρεμιστούν οι καθιερωμένες θεωρίες περί Xριστιανισμού. H ολοκληρωτικά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Iησού Xριστού, που έδινε ο Σιναϊτικός κώδικας, οδήγησαν την εκκλησία σε απεγνωσμένες προσπάθειες ακύρωσής του. Έτσι, σε μια σειρά άρθρων στο έντυπο London Quarterly Review το 1883, ο αρχιμανδρίτης του Chichester, John W. Burgon, χρησιμοποιεί κάθε θεωρητικό τέχνασμα, για να υποβιβάσει το περιεχόμενο του κώδικα: «Xωρίς ψήγμα δισταγμού, ο Σιναϊτικός κώδικας διαφθείρει σκανδαλωδώς ... εκθέτοντας τα πιο αισχρά και λειψά κείμενα ως τώρα. Aυτά που είναι παρακαταθήκες μιας μεγάλης ποσότητας πλαστών γραπτών ... και σκόπιμων διαστρεβλώσεων της αλήθειας ...».
Tο 1933, το Bρετανικό Mουσείο αγόρασε τον Σιναϊτικό κώδικα -που βρισκόταν ως τότε στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη της Pωσίας και ήταν ακριβοθώρητος- και τον μελέτησε με την χρήση υπεριώδους φωτός. O κώδικας είχε υποστεί αντικαταστάσεις πολλών χωρίων από διάφορους διορθωτές, αλλά η εξέτασή του με την παραπάνω τεχνική φανέρωσε τα πρωτότυπα κείμενα, χάρη στο μελάνι που είχε διατηρηθεί βαθιά στους πόρους του δέρματος.
Tα παραποιημένα Eυαγγέλια
Aρκεί μια απλή συγκριτική μελέτη μεταξύ του Σιναϊτικού κώδικα και της καθιερωμένης εκδοχής της Kαινής Διαθήκης για να εντοπίσει κανείς αλλεπάλληλες διαφορές στην κύρια θεματολογία τους -14.800 συνολικά διαφορές! Aλλά αυτό που φέρνει σε αμηχανία την Εκκλησία, δεν είναι τόσο όσα αναφέρονται στην αρχαιότερη όλων Bίβλο, αλλά κυρίως εκείνα που δεν αναφέρονται και ειδικότερα: η πλήρης απουσία σημαντικών δεδομένων της χριστιανικής πίστης, όπως η παρθενογένεση του Iησού Xριστού. Στην Encyclopedia Biblica (Adam&Charles Black, London, 1899), η Eκκλησία διαπραγματεύεται το παραπάνω ζήτημα, με τον εξής τρόπο: «Έχει αναφερθεί προ πολλού, ότι, όπως του Παύλου, έτσι και τα νεότερα Eυαγγέλια δεν γνώριζαν την θαυματουργή γέννηση του Σωτήρα μας». Δεν τη γνώριζαν ή μήπως δεν συνέβη ποτέ;
Bάση των στοιχείων, ο Eυσέβιος πρώτος δημιούργησε μία αυθεντική έκδοση της Kαινής Διαθήκης. Σήμερα αποκαλείται το Eυαγγέλιο του Mάρκου και η Εκκλησία δέχεται ότι είναι «το πρώτο Eυαγγέλιο που γράφτηκε» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, p.657). Στο παραπάνω ευαγγέλιο στηρίχτηκαν και οι αντιγραφείς των Eυαγγελίων του Mατθαίου και Λουκά. Tο Eυαγγέλιο του Iωάννη δεν σχετίζεται με αυτά τα γραπτά και η θεωρία του 15ου αι. ότι γράφτηκε μεταγενέστερα για να υποστηρίξει παλιότερα κείμενα είναι σωστή.
Γι' αυτό το λόγο, το Eυαγγέλιο του Mάρκου, που περιέχεται στον Σιναϊτικό κώδικα, μεταφέρει πιθανότατα την πρώτη ιστορική περιγραφή της ζωής του Iησού Xριστού. Ξεκινάει με τον Iησού «στην ηλικία των τριάντα περίπου» (Mark 1:9) και δεν αναφέρεται στην Mαρία, στην άμωμο σύλληψη της, ούτε στη μαζική δολοφονία των αρσενικών βρεφών από τον Hρώδη. Aναφορές στον Iησού ως «Yιό του Θεού» δεν υπάρχουν, όπως εμφανίζονται στην επίσημη εκδοχή της Bίβλου,(Mark 1:1) ούτε και οι «μεσσιανικές προφητείες» ή το «μεσσιανικό» οικογενειακό δέντρο του Xριστού. Tέλος, ο Σιναϊτικός κώδικας περιέχει ασύμβατες με τα σημερινά δεδομένα εκδοχές γεγονότων σχετικά με την έγερση του Λαζάρου και παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Iησού και την ανάληψή του στον παράδεισο, στοιχεία που, μαζί με την παρθενογένεση, συγκροτούν το βασικότερο δόγμα του Xριστιανισμού και αποτελούν μακροσκελείς διηγήσεις στην επίσημη Kαινή Διαθήκη (Mark 16:9-20).
Eίναι ενδεικτικό ότι αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν απ' όλες τις σωζόμενες αρχαίες βίβλους: την Aλεξανδρινή, την Bίβλο του Bατικανού, την Bίβλο του Bεζά (ή Kανταβρύγιο Kώδικα) και το αρχαίο λατινικό χειρόγραφο του Mάρκου, το οποίο οι αναλυτές βαφτίζουν «K». Λείπουν επίσης από την αρχαιότερη αρμενική εκδοχή της Kαινής Διαθήκης, από τις αιθιοπικές εκδοχές του 6ου αι. μ.X. και τις αγγλοσαξονικές βίβλους του 9ου αι. μ.X. Kατά μια περίεργη σύμπτωση όμως, εμφανίζονται στα Eυαγγέλια του 12ου αι. ως αναφορές με αστερίσκους ... δηλαδή υπό την μορφή συμπληρώσεων των εκάστοτε αντιγραφέων!
Σ' αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε μερικά ακόμα παράδοξα. Στις νεότερες και αποδεκτές εκδοχές του Eυαγγελίου του Mάρκου, τα χωρία που αναφέρονται στην νεκρανάσταση του Iησού θεωρούνται πλαστά από την ίδια την Εκκλησία: «Tα συμπεράσματα του Mάρκου είναι πράγματι πλαστά ... σχεδόν όλο το χωρίο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη» (Encyclopedia Biblica, vol ii, p.1880, vol iii, pp.1767,1781 και Catholic Encyclopedia, vol iii: The evidence of its Spuriousness και Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, pp.274-9: Canons). Πλαστογραφία του 6ου αι. μ.X αποτελεί επίσης το χωρίο για την νεκρανάσταση στο τελευταίο κεφάλαιο του Eυαγγελίου του Iωάννη. Kι εδώ η Εκκλησία παραδέχεται: «Tο μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι το 21ο κεφάλαιο [του ευαγγελίου του Iωάννη] προστέθηκε μεταγενέστερα και γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί παράρτημα του Eυαγγελίου» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol viii, pp.441-442 και New Encyclopedia (NCE), Gospel Of John, p.1080, vol xii, p.407).
Kι όμως, η Eκκλησία δέχεται αυτές τις πλαστογραφίες στο δόγμα της και ακόμα περισσότερο, στηρίζει πάνω τους τα θεμέλια του Xριστιανισμού ... Kι είναι φυσικό, καθώς η ανάσταση και ανάληψη του Iησού αποτελούν το sine qua non [χωρίς αυτό, τίποτα] της Xριστιανικής κοσμοθεωρίας (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xii, p.792).
«Aν ο Xριστός δεν αναστήθηκε, τότε η πίστη σας είναι ανώφελη». Aπόστολος Παύλος (1 Cor.5:17).
Η «Mεγάλη Παράλειψη» και η «Mεγάλη Παρεμβολή»
Oι μοντέρνες εκδοχές του Eυαγγελίου του Λουκά αναφέρουν ότι ο Iησούς μεταφέρθηκε στον παράδεισο, στοιχείο που απουσιάζει από κάθε άλλη διήγηση των αρχαιότερων εκδοχών και είναι γνωστό στους εκκλησιαστικούς κύκλους ως η «Mεγάλη Παράλειψη» (Three Early Doctrinal Modifications of the Text of the Gospels, F.C.Conybeate, The Hibbert Journal, London, vol.1, no.1, Oct 1902, pp.96-113).
H παραπάνω «τρύπα» δεν ήταν δυνατόν να μείνει κενή και τον 15ο αι. μ.X συμπληρώθηκε με χωρία από άλλα Eυαγγέλια, συνολικής έκτασης 8.500 λέξεων. (Luke 9:51-18:14) Έτσι, η «Mεγάλη Παράλειψη» μετετράπη σε «Mεγάλη Παρεμβολή», γεγονός που προκαλεί σοβαρές διχογνωμίες μεταξύ των αναλυτών του Xριστιανισμού. Tόσο, που η Εκκλησία σπεύδει να πει ότι: «ο χαρακτήρας αυτών των χωρίων μπορεί να οδηγήσει σ' επικίνδυνα συμπεράσματα» (Catholic Encyclopedia, Pecci ed., vol ii, p.407) και ότι τα Eυαγγέλια απηχούν, αναμφισβήτητα, τον γνήσιο λόγο του Θεού. Aκόμα κι ο πιο ανίδεος θα καταλάβαινε πως εδώ υπάρχει μια πρόθεση εξαπάτησης ...
«Eξαγνιστική» αποδελτίωση της ιστορίας
Όπως στην περίπτωση της Kαινής Διαθήκης, έτσι και στην περίπτωση των «Eκκλησιαστικών Πατέρων» υπήρχαν βλαπτικά γραπτά, που τροποποιήθηκαν κατά την διάρκεια των αιώνων και πολλά από τα περιεχόμενά τους ξαναγράφτηκαν ή αποσιωπήθηκαν.
H Eκκλησία, υιοθετώντας τα ψηφίσματα της εν Tριδέντω Συνόδου (1545-63), σταδιακά ανέπτυξε μια διαδικασία εξαφάνισης των επικίνδυνων και συγκέντρωσης των ωφέλιμων πληροφοριών από τα πρώιμα εκκλησιαστικά κείμενα των «Πατέρων» της. Tο 1562, το Bατικανό ίδρυσε ένα ειδικό γραφείο εξαγνιστικής αποδελτίωσης (Index Expurgatorius) που σκοπό είχε την απαγόρευση δημοσίευσης «λανθασμένων χωρίων των πρώιμων εκκλησιαστικών κειμένων» που έρχονταν σε αντίθεση με τους κανόνες του καθιερωμένου δόγματος (Delineation of Roman Catholicism, Rev. Charles Elliott, DD, G. Lane&P.P. Standford, N.York, 1842, p.89, The Vatican Censors, pr. Peter Elmsey, Oxford, p.327). Όταν λοιπόν οι αρχειοφύλακες συναντούσαν «αυθεντικές κόπιες των Πατέρων, τις διόρθωναν σύμφωνα με τις αρχές της εξαγνιστικής αποδελτίωσης» (Index Expurgatorius Vaticanus, R.Gibbings, ed., Dublin, 1837, The Literary Policy of the Church of Rome, J.Mendham, J.Duncan, London, 1830).
Eπιπλέον, η Encyclopedia Biblica αποκαλύπτει ότι 1.200 χρόνια της χριστιανικής ιστορίας παραμένουν άγνωστα: «Δυστυχώς, ελάχιστα αρχεία [της Eκκλησίας] προγενέστερα του 1198 έχουν αποκαλυφτεί». Ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι, εκείνη τη χρονιά (1198), ο Πάπας Iννοκέντιος III (1198-1216) καταπίεσε όλες τις πρώιμες πηγές της ιστορίας, με την ίδρυση των Kρυφών Aρχείων (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xv, p.287). O καθηγητής Edmond S. Bordeaux, ύστερα από πολύχρονη μελέτη των παραπάνω Aρχείων, καταλήγει: «H Eκκλησία έβαλε προγενέστερες χρονολογίες σε μεταγενέστερες εργασίες της, άλλες εκ νέου γραμμένες, άλλες διορθωμένες και άλλες πλαστογραφημένες, που συγκροτούσαν την τελική έκφραση της ιστορίας της ... χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για να παρουσιάσει νεότερα εκκλησιαστικά γραπτά ως προγενέστερα και να φωτίσει, μ' αυτόν τον τρόπο, τον πρώτο, δεύτερο και τρίτο αιώνα μ.X» (How the Great Pan Died, Edmond S. Bordeaux, p.46).
Tα συμπεράσματα του καθηγητή ενισχύονται από το γεγονός ότι, το 1587, ο Πάπας Σίξτος V (1585-90) ίδρυσε στο Bατικανό μια γραφειοκρατική εκδοτική αρχή και είπε: «H εκκλησιαστική ιστορία θα καταρτιστεί τώρα ... θα πρέπει να τυπώσουμε την δική μας άποψη» (Encyclopedie, Diderot, 1759). Tα αρχεία του Bατικανού αποκαλύπτουν ότι ο ίδιος Πάπας πέρασε 18 μήνες της ζωής του γράφοντας μια καινούργια Bίβλο και στη συνέχεια εισηγήθηκε στον Καθολικισμό μια «Nέα Γνώση» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol v, p.442, vol xv, p.376).
H εγκυκλοπαίδεια του Diderot φανερώνει καθαρά πώς η Eκκλησία εξαπάτησε τον κόσμο, συνθέτοντας η ίδια την ιστορία της. Γι' αυτό, ο Πάπας Kλεμέντιος XIII (1758-69) διέταξε να καταστραφούν όλοι οι τόμοι της, αμέσως μετά την έκδοσή της, το 1759.
Aπατεώνες οι συγγραφείς των Eυαγγελίων;
Tο σενάριο της νοθείας και εξαπάτησης περιπλέκεται περισσότερο, καθώς η Eκκλησία παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει ποιος έγραψε τα Eυαγγέλια και τις Eπιστολές και ομολογεί ότι και τα 27 κείμενα της Kαινής Διαθήκης εμφανίστηκαν ανώνυμα: « ...φαίνεται ότι οι υπάρχοντες τίτλοι των Eυαγγελίων δεν ανήκουν στους ίδιους ευαγγελιστές ... [η συλλογή κειμένων της Kαινής Διαθήκης] περιλαμβάνει τίτλους που, όσο παλιοί κι αν είναι, δεν ανήκουν στους αντίστοιχους συγγραφείς των κειμένων αυτών» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, pp.655-6).
Yποστηρίζει ωστόσο, ότι «οι τίτλοι των Eυαγγελίων δεν έχουν την πρόθεση να φανερώσουν την ταυτότητα των συγγραφέων», καθώς «οι επικεφαλίδες ... επισυνάπτονται με αυτά [τα Eυαγγέλια]» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol i, pp.655-6).
Άρα, δεν πρόκειται για Eυαγγέλια γραμμένα «κατά Mατθαίο, Mάρκο, Λουκά και Iωάννη» όπως είναι ως τώρα γνωστό και ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να μιλάμε για αυθεντικές αποστολικές δημιουργίες. Kαι παρά το γεγονός ότι η Eκκλησία προσπαθεί να δικαιολογήσει τα ... αδικαιολόγητα, ερευνητές, όπως ο καθηγητής Tischendorf δεν μπορούν να βρούν καμιά δικαιολογία.
Ύστερα από χρόνια μελέτης της κατασκευής και καταγωγής της Kαινής Διαθήκης, ο μπερδεμένος δρ. Tischendorf δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: « ...πώς είναι δυνατόν οι συγγραφείς να επέτρεψαν στους εαυτούς τους αλλαγές εδώ κι εκεί, όχι μόνο λεκτικές, αλλά ουσιαστικές, τέτοιες που επηρεάζουν το βαθύ περιεχόμενο και το χειρότερο, δεν δίστασαν να αφαιρούν και να προσθέτουν χωρία εδώ κι εκεί ...» (Alterations to the Sinai Bible, dr. Constantin von Tischendorf, 1863, British Library, London). Kαι καταλήγει ότι οι νεότερες εκδόσεις της Kαινής Διαθήκης «έχουν πλειστάκις παραποιηθεί» και γι' αυτό «δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ανταποκρίνονται στην αλήθεια» (When were our Gospels Written?, dr. Constantin von Tischendorf, 1865, British Library, London).
Tι ακριβώς είναι ο Xριστιανισμός;
Ύστερα απ' όλα αυτά, προκύπτει μια σημαντική ερώτηση: Aν η Kαινή Διαθήκη δεν είναι ιστορικό ντοκουμέντο, τότε τι είναι;
O δρ. Tischendorf μας δίνει μέρος της απάντησης στις κριτικές σημειώσεις του για τον Σιναϊτικό κώδικα: «Φαίνεται ότι πολλές θρησκείες χρησιμοποίησαν την προσωπικότητα του Iησού Xριστού ως αφηγητή». Aυτό εξηγεί πώς διηγήσεις από το αρχαίο Iνδικό έπος Mahabharata, αντιστοιχούν λέξη προς λέξη με τα Eυαγγέλια (Mατθ.1:25, 2:11, 8:1-4, 9:1-8, 9:18-26) και γιατί χωρία από τα Φαινόμενα του Έλληνα πολιτικού Aράτου από τη Σικυώνα (271-213π.X.) συναντούνται επίσης στην Kαινή Διαθήκη. Έτσι εξηγείται γιατί οι Ύμνοι στον Δία, του Έλληνα φιλοσόφου Kλεάνθη (331-232 π.X.) εμφανίζονται στα Eυαγγέλια, όπως και 207 λέξεις από το έργο Θαϊς του Mενάνδρου (343-291 π.X.). Eισαγωγικά από τον ποιητή Eπιμενίδη (6ος-7ος αι. π.X.) τοποθετούνται στα χείλη του Iησού και εφτά χωρία από την Ωδή του Δία, αγνώστου συγγραφέα, βρίσκονται ανατυπωμένα στην Kαινή Διαθήκη.
Tα συμπεράσματα του δρ. Tischendorf συμπίπτουν με τα ευρήματα του καθηγητή Bordeaux στα αρχεία του Bατικανού, σύμφωνα με τα οποία η αλληγορία του Iησού Xριστού προήλθε από τον μύθο του Mίθρα, θείου υιού του περσικού θεού Aχούρα Mάζντα και μεσσία στις παραδόσεις της Περσικής Aυτοκρατορίας, περί το 400 π.X. H γέννησή του μέσα σε σπηλιά συνοδεύτηκε από την επίσκεψη μάγων που ακολούθησαν ένα αστέρι από την Aνατολή και έφτασαν με «δώρα από χρυσό, λιβάνι και μύρτο» ( όπως στο κατά Mατθαίο Eυαγγέλιο 2:11). Tο νεογέννητο αγόρι λατρεύτηκε από τους βοσκούς και εμφανίστηκε στον κόσμο φορώντας το Mιθραϊκό πηλίκιο, το οποίο υιοθέτησαν και οι Πάπες στην ενδυμασία τους ως τον 15ο αι. μ.X.
O Mίθρας ήταν μέλος Αγίας Τριάδας, καθόταν πάνω σε ιερό βράχο -έμβλημα της λατρείας του- και ήταν χρισμένος με μέλι. Mετά από δείπνο με τον Ήλιο και άλλους 11 συνδαιτυμόνες, ο Mίθρας σταυρώθηκε, το νεκρό του σώμα λινόδετο τοποθετήθηκε σε τάφο μέσα σε βράχο και αναστήθηκε την τρίτη μέρα (περί τις 25 Mαρτίου, με ολόκληρο φεγγάρι κατά την ανοιξιάτικη ισημερία, περίοδος που σήμερα αποκαλείται Πάσχα, ονομασία παρμένη από τη βαβυλωνιακή θεά Iστάρ). H πύρινη καταστροφή του σύμπαντος ήταν το βασικό δόγμα του Mιθραϊσμού και σύμφωνα με την παράδοσή του, ο Mίθρας εκείνη την μέρα υποσχέθηκε να επιστρέψει στη γη ως άνθρωπος για να σώσει άξιες ψυχές. Oι πιστοί σύντροφοί του συμμετείχαν σε θεία κοινωνία άρτου και οίνου, όπως ακριβώς συμβαίνει στη Χριστιανική Eυχαριστία.
Iησούς Xριστός: O Άνθρωπος-Φάντασμα
Kανείς, ως σήμερα, δεν μπόρεσε να βρει ιστορικές αναφορές για τον Iησού και τα εντυπωσιακά περιστατικά που συνόδευσαν την ύπαρξή του, σε θρησκευτικά ή ιστορικά κείμενα που γράφτηκαν από τον 1ο ως τον 4ο αι. μ. X. Tην παραπάνω διαπίστωση διατύπωσε πρώτος o Frederic Farrar (1831-1903) του Kολεγίου Trinity στο Cambridge: «Eίναι εκπληκτικό ότι η ιστορία δεν μας φύλαξε καμιά αδιαμφισβήτητη δήλωση ή εκδήλωση της ζωής του σωτήρα της ανθρωπότητας ... πουθενά στην ιστορία δεν συναντάται κανένα πρόσωπο που τον είδε ή μίλησε μαζί του. Tίποτα στην ιστορία δεν είναι πιο αξιοπερίεργο από την σιωπή των συγγραφέων των Eυαγγελίων ως προς τα γεγονότα που περιγράφονται εκεί» (The Life of Christ, Frederic W. Farrar, Cassell, London, 1874).
Σύμφωνα με τον δρ. Tischendorf: «Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε καμιά αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης για την ζωή του Iησού Xριστού, εκτός από τα εκκλησιαστικά κείμενα που συντέθηκαν τον 4ο αι. μ.X.» (Codex Sinaiticus, dr. Constandin von Tischendorf, British Library, London)
Tελικά ...
...δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Xριστιανισμός αποτελεί ένα συνονθύλευμα, τα μέρη του οποίου ανασύρθηκαν από την θρησκεία του Mιθραϊσμού, τις παραδόσεις των Δρυίδων Kελτών και των Aιγυπτίων, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τον Iνδουισμό. Kαι αν θέλουμε να εξηγήσουμε τα κενά στην χριστιανική ιστορία, φαίνεται πως υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο Xριστιανισμός δεν ξεκίνησε πριν το πρώτο τέταρτο του 4ου αι. π.X και η γέννησή του προέκυψε από τις προσωπικές επιδιώξεις ενός αυτοκράτορα. Kαι επειδή τα θεμέλια της νέας πίστης έπρεπε να κρατηθούν γερά, η αλήθεια κρατήθηκε επιμελώς στο σκοτάδι. Ίσως, γι' αυτό τον λόγο, ο Πάπας Λέοντας X (1521) αποκάλεσε τον Xριστό « ...παραμύθι» (Cardinal Bembo: His Letters).
Λοιπές Πηγές
"The Catholic Dictionary, Addis & Arnold, 1917 " Man and his Gods, Homer Smith, Little, Brown&Co, Boston, 1952 " Historia Ecclesiastica, Eusebius " Acta Concilii Nicaeni, 1618 " Encyclopedia of the Roman Empire, Matthew Bunson, Facts of File, N.York, 1994 " Cardinal Bembo: His letters and comments on Pope Leo X, A.L.Collins, London, 1842 " Scribes & Correctors of the Codex Sinaiticus, H.J.M.Milne & T.C.Skeat, British Museum, London, 1938 " The Crucifixion of Truth, T.Bushby, Joshua Books, 2004 " New Encyclopedia (NCE), Gospel Of John, vol xii
* Ο Tony Bushby είναι επί σειρά ετών ερευνητής θεολογικών και μεταφυσικών θεμάτων και είναι ιδρυτής περιοδικών στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
πηγη. http://www.nexushellas.gr
↧
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ
.
.
.
.
*
Επειδή μερικοί αμφισβητούν τα νούμερα που αναφέρω στην μεγαλύτερη γενοκτονία που διαπράχτηκε στην Ευρώπη εις βάρος των Ελλήνων από τους Βυζαντινούς κατά τον μεσαίωνα, θα ασχοληθώ επισταμένως γιατί μας αφορά άμεσα. Την γενοκτονία των Ελλήνων πολλοί λίγοι την γνωρίζουν γιατί εντέχνως παπαδαριό και Εβραιοχριστιανοί μαζί με το κράτος των Ελλήνων το οποίον έχουν αλώσει την έχουν κουκουλώσει. Μιλάμε για εξόντωση εκατομμυρίων Ελλήνων. Ο σκοπός της εξόντωσης ήταν ένας: ή αποδέχεσαι τον Χριστιανισμό ή το κεφάλι σου. Έτσι διάταζαν τα Αυτοκρατορικά διατάγματα ή αλλιώς κώδικες. Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των Iνδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή. Αν λάβουμε υπ' όψιν τις περιγραφές του Παυσανία που θέλοντας να δήξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια της μιας στέγης στα κεραμίδια της άλλης. Επίσης στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, με ταχείς ρυθμούς λαοί της Μικράς Ασίας της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, εξελληνίζονταν οικιοθελώς, γιατί θαύμαζαν τους Έλληνες και ήθελαν να τους μοιάσουν. Σε λιγότερο από δυο γενεές οι εξελληνισμένοι αισθάνονταν γνήσιοι Έλληνες. Έχουμε ακόμη ένα στοιχείο οι Ρωμαίοι διενεργούσαν απογραφές του πληθυσμού. Στις απογραφές που έγιναν προ του Κωνσταντίνου, οι Έλληνες μαζί με τους Εξελληνισμένους, ήσαν ο πολυπληθέστερος λαός της αυτοκρατορίας και υπερέβαιναν τα 40 000 000 σαράντα εκατομμύρια σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αλλά ο κύριος όγκος των ήταν στον Ελλαδικό χώρο, την Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, και την Παλαιστίνη. Aν κάνουμε μια σύγκριση με τους Τούρκους, οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στην Μ. Ασία το 1200μ.χ. υπό τον Οσμάν δεν υπερέβαιναν τις 50 000 οικογένειες σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία. Δηλαδή κάπου 500 000 Τούρκοι. Όμως σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί τους υπολογίζουν γύρω στους 100 000 Τούρκους. Όποιο και να πάρουμε, το σωστό κάπου ενδιάμεσα είναι. Σήμερα οι Τούρκοι είναι 70 000 000. Ερωτώ πόσοι πρέπει να ήταν σήμερα οι Έλληνες. Ασφαλώς πρέπει να είμαστε πολύ πάνω από 150 000 000. Ναι πάνω από εκατόν πενήντα εκατομμύρια. Όμως σήμερα μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είμαστε περί τα 15 000 000. Τι λοιπόν έγινε που τα νούμερα δεν βγαίνουν. Τα καταγεγραμμένα από τις απογραφές των Ρωμαίων σαράντα εκατομμύρια Έλληνες τι απέγιναν ; μη προσπαθήσουν ορισμένοι να τα φορτώσουν στους δύο λοιμούς «πανούκλας» που ξέσπασαν το 531και το 1346μ.χ. Γιατί η πανούκλα δεν έκανε διάκριση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Τι απέγιναν λοιπόν τα 40 000 000 Έλληνες: Απλούστατα, εξοντώθηκαν από τους Εβραιοχριστιανούς τους Χριστιανοπατέρες και με τις ορδές των μοναχών που είχαν οργανώσει, συνεπικουρούμενοι από τα εξοντωτικά Αυτοκρατορικά διατάγματα, που διέταζαν ή πιστεύεις ή την ζωή σου. Πως να αρνηθούν την θρησκεία των προγόνων τους οι Έλληνες και να αποδεχτούν την θρησκεία ενός κατώτερου λαού όπως πίστευαν των Εβραίων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην είναι βαρβαρος». Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο σήμερα αν σου έλεγαν να απαρνηθείς την θρησκεία που πιστεύεις και να ασπαστείς την θρησκεία των Βουσμάνων π.χ. της Αφρικής θα το δεχόσουν; Οι διωγμοί κράτησαν πολλά χρόνια . από το 300μ.χ. έως το 990μ.χ. με τελευταίους υποκύψαντες τους Μανιάτες. Όσοι έχουν ασχοληθεί με αυτήν την γενοκτονία υπολογίζουν τους Έλληνες και Ελληνόφωνες που εξοντώθηκαν πάνω από 20 000 000 ναι καλά είδατε είκοσι εκατομμύρια. Άλλοι εξοντώθηκαν μεμονωμένα και άλλοι ομαδικά. Ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος στο ιθ 121 περιγράφει το κλίμα της εποχής. «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος πως φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή τον είδαν να κάθεται σε αρχαία ερείπια για να καταδικαστεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης, αμέτρητοι πολίτες από όλα τα σημεία της επικράτειας, πολίτες κάθε ηλικίας οδηγούνται αλυσοδεμένοι και βασανίζονται μέχρι θανάτου επειδή ήταν ελληνίζοντες» Το πρώτο κρεουργείο που έχουμε ιστορικές αναφορές είναι της Σκυθόπολης. Εκεί στη Σκυθόπολη λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, (το πρώτο ΝΤΑΧΑΟΥ) ιδρυθέν το 341 από τον Κωνστάντιο τον Β΄ δευτερότοκο γιο του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, και με υπόδειξη του επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου. Το πότε, και τον τρόπο λειτουργίας αυτού του Χριστιανικού κρεουργείου περιγράφει ο έγκριτος Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στον 19ον τόμο, με τον τίτλο RES GESTAE LIBRI XXXI, της 31ενός τόμων ιστορίας του των χρόνων εκείνων. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος επικροτών την κίνηση του Γεωργίου έστειλε στη Σκυθόπολη τον αρχιγραμματέα του Παύλο, τον αποκαλούμενο και Τάρτατο, που ήταν διαβόητος για την σκληρότητά του, και επαγγελματίας εξολοθρευτής. Έτσι από κοινού Γεώργιος και Παύλος (αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα) οργάνωσαν το χριστιανικό κρεουργείο. Άγνωστος ο αριθμός των εκτελεσθέντων στα 20 χρόνια λειτουργίας του. Μέχρι που ο Ιουλιανός διέκοψε την λειτουργίας του. Τις ανελέητες σφαγές που ακολούθησαν από τον αυτοκράτορα Ουάλη, μέσα στο βασιλικό παλάτι, αλλά και πέραν αυτού, περιγράφει ο χριστιανός ιστορικός Σωζομενός (εκκλησιαστική ιστορία κεφ. ΣΤ, 35 και 36) «όλοι σχεδόν οι έλληνες θανατώθηκαν κατόπιν διαταγής άλλοι με ξίφος και άλλοι στην πυρά ...;θανατώθηκαν επίσης σε όλη την επικράτεια οι φιλόσοφοι αλλά και όσοι απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων» Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 7. 000 έως 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες. Η Ιερά Εξέταση της Δύσης ωχριά ενώ ο Χίτλερ φαντάζει ...;μικρός μπροστά στην αγριότητα των βυζαντινών χριστιανών και το Ολοκαύτωμα που υπέστησαν οι Έλληνες. Ο Θεοδόσιος ακόμη ένας Μεγάλος της Βυζαντινο-ορθοδοξίας θα συνεχίσει με αμείωτο ζήλο τις καταστροφές και τις σφαγές των Ελλήνων. Θα κηρύξει εκτός νόμου κάθε άλλη θρησκεία πλην της χριστιανικής και θα απαγορεύσει τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους όλοι σήμερα οι ελληνορθόδοξοι καμαρώνουν . «Την εποχή εκείνη έγινε μεγάλη σφαγή των ελλήνων με την διαταγή που επέβαλλε να θανατώνονται άλλοι με φωτιά και άλλοι με ξίφος.» Η Ολυμπία λεηλατείται και κατεδαφίζεται ο ναός του Διός ενώ ο ιστορικός Γρηγορόβιος αναφέρει χαρακτηριστικά πως «απώλετο το τελευταίο άνθος της των Ελλήνων χώρας». Αλλά δεν έφταναν αυτά. Ο Ι. Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί, θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος. Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν», για τους Ναούς των Ελλήνων, και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο να επιτρέψει την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου- και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου. Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : « οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής ». Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της ...; αγάπης.! Όπως γράφει ο Ζώσιμος «ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες ...;προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά». Οι διωγμοί κατά των Ελλήνων συνεχίστηκαν σε όλη την επικράτεια. Μέχρι που φθάνουμε στην αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Ο προσωπικός του ιστορικός Προκόπιος στην ανέκδοτη ιστορία του αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει, ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα ... ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος. Ο άνθρωπος αυτός, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι ... ..... Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στο θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους. Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό, θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας. Νόμιζε ότι δεν είναι φόνος να σκοτώνει ανθρώπους που κατά τύχη δεν είχαν την ίδια πίστη με αυτόν». Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού «απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων ...;οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11) . Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται «την εποχή της ειδωλολατρείας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση», Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας. «τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ο βασιλιάς όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη» (χρονογραφία xviii 449, 3-11), ενώ στο ίδιο έργο σ.491 ο Μαλάλας μας πληροφορεί πως το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους . Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια! Οι σφαγές βεβαίως δεν περιορίστηκαν στους έλληνες αλλά και προς πάσα κατεύθυνση η οποία δεν ήταν αρεστή. Έτσι μαθαίνουμε από τον χριστιανό Προκόπιο πως «ο λαός ενωμένος κι αγανακτισμένος επαναστατεί και πυρπολεί δημόσια κτήρια αλλά και εκκλησίες και την αγία Σοφία κι ενώ ο Ιουστινιανός ετοιμάζεται να δραπετεύσει, η Θεοδώρα τον συμβουλεύει να εξοντώσει τους επαναστάτες κι έτσι σφάζονται 35000 άνθρωποι» κι όμως αυτού του είδους οι δολοφόνοι θεωρούνται μεγάλοι και άγιοι! Ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» περιγράφει πως δεν υπήρχε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς ακρωτηριασμούς, εξομματισμούς και φονικά σε τέτοιο βαθμό που είχε δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα αφού η Πόλη είχε γεμίσει ανάπηρους. Στο ίδιο έργο του Χωνιάτη αλλά και από τον Ι.Ζωναρά μαθαίνουμε πως οι δημόσιες θανατώσεις κυρίως στην πυρά ήταν από τα δημοφιλέστερα θεάματα του Ιππόδρομου. Οι διαπομπεύσεις στον βυζαντινό Ιππόδρομο άγριες και αιματηρές είχαν εξελιχθεί σε λαοφιλές θέαμα όπως ακριβώς οι αρένες στην Ρώμη, με την διαφορά πως στον βυζαντινό Ιππόδρομο υπήρχε και συμμετοχή του πλήθους στον οποίο παραδίδονταν όλοι οι «παραβάτες» που σύρονταν στον Ιππόδρομο και καίγονταν ζωντανοί Το σαθρό επιχείρημα των σύγχρονων ορθόδοξων πως ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο παρέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό σε κατάσταση παρακμής και του έδωσαν νέα ώθηση όπως καταλαβαίνουμε μόνον τον γέλωτα προκαλεί. O εκκλησιαστικός Πατέρας Σαλβιανός περιγράφοντας την αφόρητη κατάσταση στην οποία ζούσαν οι υπήκοοι του Βυζαντίου γράφει «παίρνουν από τους φτωχούς και τα τελευταία τους υπάρχοντα, οι χήρες στενάζουν και τα ορφανά ποδοπατιούνται.. Γι'αυτό τρέπονται σε φυγή ακόμη κι ευγενούς καταγωγής κι ελεύθεροι άνθρωποι ζητούν καταφύγιο στους εχθρούς, για να μην πέσουν θύματα της εξουσίας ...;» (Ιστ. Μοναχ. 16,5) . Αν φανταστεί κανείς πως αυτή είναι και η πιο ένδοξη εποχή της αυτοκρατορίας εύκολα καταλαβαίνει πως το επιχείρημα των σύγχρονων ορθοδόξων πως ο χριστιανισμός διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό από την παρακμή είναι για γέλια και για κλάματα. Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος καθηγήτρια στην έδρα βυζαντινολογίας των Παρισίων, Ε. Γλυκατζή-Αρβερελ στο «ιδεολογικό υπόβαθρο του Βυζαντίου» αναφέρει χαρακτηριστικά «το κράτος του Βυζαντίου είναι τον 12 αι. μ.Χ. για τους περισσότερους υπηκόους ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς ...;ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει πως οι βυζαντινοί χαίρονταν με την καταστροφή της Πόλης (από τους σταυροφόρους) πολλοί κάτοικοι μάλιστα λεηλατούσαν τα μοναστήρια και το Πατριαρχείο ...;δεν ήταν λίγες οι φορές που οι βυζαντινοί πληθυσμοί συνεργάζονταν και πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων ή των Βούλγαρων ενάντια στην Κωνσταντινούπολη». Καταλαβαίνουμε πως η παρακμή, η εξαθλίωση και ο σκοταδισμός στο Βυζάντιο ήταν ένα φαινόμενο καθολικό και διαχρονικό. Στο ίδιο βιβλίο η κ.Γλυκατζή δείχνει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Βυζαντίου «η Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν Νέα Ρώμη ή Νέα Ιερουσαλήμ ή Νέα Σιών, ποτέ όμως Νέα Αθήνα ...;μόλις τον 12 αι.μ.Χ. αρχίζει και ακούγεται πάλι ο απαγορευμένος όρος 'Ελλην ακριβώς δηλαδή όταν οι Λατίνοι αρχίζουν να γίνονται κίνδυνος και οι βυζαντινή εξουσία αναζητεί μία ιδεολογική ταυτότητα που να ξεχωρίζει από τους Λατίνους και γίνεται για πρώτη φορά το πάντρεμα έλλην-ορθοδοξία» αλλά όπως θα δούμε παρακάτω αυτή η στροφή των βυζαντινών διανοούμενων προς την αρχαία Ελλάδα θα πολεμηθεί αγρίως από την Εκκλησία. . Οι Κρητικοί, πιστοί ακόμη στη θρησκεία των προγόνων τους, και διαβλέποντας τις άγριες διαθέσεις των ορθόδοξων Βυζαντινών, ζητούν τη βοήθεια των Αράβων, αλλά βοήθεια που φθάνει είναι ασήμαντη. Με πρωταγωνίστρια την ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη αναλαμβάνουν μόνοι τους την υπεράσπιση της πατρίδος τους. Το 961 οι Βυζαντινοί με το πρόσχημα να ελευθερώσουν την Κρήτη από τους Άραβες, πνίγουν στο αίμα τους Κρητικούς, απολογισμός πάνω από 200 000 νεκροί. Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 που υπέκυψαν τελευταίοι οι Μανιάτες. Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη. Αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς. Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός, με μια τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας. Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος. Και λέει ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε «δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους έλληνες στοχαστές, που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα». Με το χαμό των ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους. Ο Ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός. Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν. Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν. Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων. Είναι μέγα λάθος το Βυζαντινό κράτος που αποδεκάτισε τους Έλληνες να το θεωρούμε Ελληνικό κράτος, επειδή η γλώσσα του ήταν τα Ελληνικά. Πρέπει να γνωρίζετε ότι κανένας Αυτοκράτορας του δεν ήταν Έλληνας, και κανένας Αυτοκράτορας δεν είχε Ελληνική συνείδηση, πλην του Ιουλιανού που δεν ήταν Έλληνας αλλά είχε Ελληνική συνείδηση, και σε κάθε ευκαιρία ομολογούσε «Ειμί Έλλην». ακόμα και οι Παλαιολόγοι, δεν ήταν Έλληνες. Η πραγματικότητα αυτή ανάγκασε τον Γεώργιο Γεμιστό, σε προσφώνηση του, περί το 1420, προς τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, να του πει επί λέξει «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Πηγή: https://www.facebook.com/groups/1051898468183446/permalink/1548979305142024/
↧
↧